LONDYŃSKIE WYZNANIE WIARY PISMO ŚWIĘTE (1) Pismo Święte jest w pełni wystarczającą, pewną i nieomylną miarą i normą poznania, wiary i posłuszeństwa, które stanowi o zbawieniu. Chociaż natura i całe dzieło Bożego stworzenia i opatrzności są świadectwem Jego dobroci, mądrości i mocy, to jednak to świadectwo nie jest wystarczające, aby samo przez się dać nam takie poznanie Boga i Jego woli, które jest niezbędne do zbawienia. W konsekwencji miłosierny Pan od czasu do czasu w różny sposób objawiał siebie i swoją wolę Izraelowi a później Kościołowi. Ponadto, aby zapewnić zachowanie i rozszerzenie prawdy oraz utwierdzić i umocnić Swój Lud, chroniąc go przed zepsutą naturą człowieka oraz podłością szatana, spowodował, że objawienie Jego samego oraz Jego woli zostało w całości spisane. A chociaż sposób, w jaki Bóg poprzednio objawiał swoją wolę minął, to Pismo Święte jest absolutnie potrzebne człowiekowi. (2) Pismo Święte czyli zapisane Słowo Boże zawiera następujące księgi, które razem tworzą Stary i Nowy Testament: Stary Testament (39 Ksiąg) • 1 Księga Mojżeszowa (Genesis / Rodzaju) • 2 Księga Mojżeszowa (Exodus / Wyjścia) • 3 Księga Mojżeszowa (Leviticus / Kapłańska) • 4 Księga Mojżeszowa (Numeri / Liczb) • 5 Księga Mojżeszowa (Deuteronomium / Powtórzonego Prawa) • Księga Jozuego • Księga Sędziów • Księga Rut • 1 Księga Samuela • 2 Księga Samuela • 1 Księga Królewska • 2 Księga Królewska • 1 Księga Kronik • 2 Księga Kronik • Księga Ezdrasza • Księga Nehemiasza • Księga Estery • Księga Joba • Księga Psalmów • Przypowieści Salomona • Księga Kaznodziei Salomona • Pieśń nad Pieśniami • Księga Izajasza • Księga Jeremiasza • Treny • Księga Ezechiela • Księga Daniela • Księga Ozeasza • Księga Joela • Księga Amosa • Księga Abdiasza • Księga Jonasza • Księga Micheasza • Księga Nahuma • Księga Habakuka • Księga Sofoniasza • Księga Aggeusza • Księga Zachariasza • Księga Malachiasza Nowy Testament (27 Ksiąg) • Ewangelia Mateusza • Ewangelia Marka • Ewangelia Łukasza • Ewangelia Jana • Dzieje Apostolskie • List do Rzymian • 1 List do Koryntian • 2 List do Koryntian • List do Galacjan • List do Efezjan • List do Filipian • List do Kolosan • 1 List do Tesaloniczan • 2 List do Tesaloniczan • 1 List do Tymoteusza • 2 List do Tymoteusza • List do Tytusa • List do Filemona • List do Hebrajczyków • List Jakuba • 1 List Piotra • 2 List Piotra • 1 List Jana • 2 List Jana • 3 List Jana • List Judy • Objawienie Jana Wszystkie te księgi (łącznie 66) są natchnione przez Boga i stały się zasadą i normą wiary i życia. 2Tm 3:16. (3) Księgi powszechnie zwane apokryfami nie powstały z natchnienia Bożego, toteż nie należą do kanonu czyli składu Pisma Świętego. Dlatego też nie posiadają autorytetu w Kościele Bożym i powinny być traktowane i stosowane tak jak inne pisma ludzkiego pochodzenia. Lk 24:27,44; Rz 3:2. (4) Pismo Święte jest autorytatywne samo z siebie. Jego autorytet nie zależy od świadectwa żadnego człowieka ani Kościoła, lecz pochodzi wyłącznie od Boga, jako Autora, który sam w sobie jest prawdą. Musi być przyjęte, bo jest Słowem Bożym. 1Tes 2:13; 2Tm 3:16; 2P 1:19-21; 1Jn 5:9. (5) Świadectwo Kościoła Bożego może wpłynąć na nas i przekonać nas, że Pismo Święte godne jest najwyższego uznania. Niebiańska treść Pisma Świętego, skuteczność jego doktryny, majestat jego stylu, zgodność wszystkich jego części od początku do końca, fakt, że na wszystkich swoich kartach oddaje ono wszelką chwałę Bogu, pełnia objawienia jedynej drogi zbawienia – to wszystko razem wraz z innymi niezrównanymi cechami oraz Jego absolutna doskonałość – niezbicie przekonuje nas, że jest Słowem Bożym. Uznajemy równocześnie, że nasze pełne przekonanie i pewność co do jego nieomylnej prawdy i Bożego autorytetu, jest wynikiem wewnętrznej pracy Ducha Świętego, który przez Słowo składa świadectwo w naszych sercach. Jn 16:13,14; 1Kor 2:10-12; 1Jn 2:20,27 (6) Pełnia Bożego objawienia dotycząca wszystkiego co jest istotne dla Jego własnej chwały oraz dla zbawienia, wiary i życia ludzi, jest albo bezpośrednio przedstawiona, albo pośrednio zawarta w Piśmie Świętym. Nic, czy to domniemane objawienie Ducha Świętego, czy to ludzkie tradycje, nie mogą być dodane do Pisma Świętego. Jednakże z drugiej strony uznajemy, że wewnętrzne oświecenie przez Ducha Bożego jest konieczne do właściwego zrozumienia tego, co Pismo Święte objawia. Uznajemy jednocześnie fakt, że pewne powszechne stosowane elementy nabożeństwa i sposobu zarządu zborem, powinny być określone w świetle zdrowego rozsądku chrześcijan, w zgodzie z ogólnymi zasadami Słowa Bożego, od którego nie można odejść. Jn 6:45; 1Kor 2:9-12; 2Kor 13:14; 14:26,40; Gal 1:8-9; 2Tm 3:15-17. (7) Treść Pisma Świętego przedstawiona jest z różną jasnością, toteż niektórzy ludzie mają lepsze zrozumienie Pisma od innych. Jednak sprawy, które są istotne dla zbawienia człowieka, które człowiek musi poznać, uwierzyć w nie i być im posłuszny, są tak jasno przedstawione i wytłumaczone w różnych miejscach, że zarówno wykształceni jak i niewykształceni mogą osiągnąć wystarczające ich zrozumienie, jeśli tylko posługiwać się będą zdrowym rozsądkiem. Ps 19:8; 119:13o; 2P 3:16. (8) Stary Testament w języku hebrajskim i Nowy Testament w języku greckim (tj. w swoich oryginalnych językach przed tłumaczeniem) były bezpośrednio natchnione przez Boga i od tego czasu dzięki Jego szczególnej trosce i opiece ustrzeżona została ich czystość. Są więc autentyczne i stanowią dla Kościoła ostateczny autorytet we wszystkich kontrowersjach religijnych. Wszyscy Boży ludzie mają prawo i potrzebę dostępu do Pisma, jest im również przykazane by w bojaźni Bożej je czytali i studiowali. Ale ponieważ język hebrajski i grecki nie są znane wszystkim czytelnikom, dlatego Pismo Święte ma być tłumaczone na każdy język, tak aby ludzie poznali Boga i mogli oddawać Mu cześć we właściwy sposób, „abyśmy przez cierpliwość i przez pociechę z Pism nadzieję mieli”. Iz 8:20; Jn 5:39; Dz 15:15; Rz 3:2; 15:4; 1Kor 14:6,9.11-12,24,28; Kol 3:16. (9) Niezawodną zasadą jest, że Pismo Święte powinno być interpretowane przez Pismo, tzn. jedna część przez drugą. A więc wszelka dysputa co do prawidłowości, pełności i oczywistości znaczenia jakiegoś fragmentu musi być potwierdzona w świetle jaśniejszych, porównywalnych fragmentów. 5:15-16; 2P 1:20-21 (10) Wszystkie spory religijne mają być rozstrzygnięte przez Pismo Święte i jedynie przez Pismo Święte. Wszystkie uchwały synodów, opinie starożytnych pisarzy i ludzkie doktryny w podobny sposób mają być przyjmowane albo odrzucane zgodnie z wyrokiem Pisma Świętego, danego nam przez Ducha Świętego. W takim wyroku wiara znajduje swoje ostateczne oparcie. Mt 22:29,31,32; Dz 28:23; Ef 2:20 BÓG I TRÓJCA ŚWIĘTA (1) Jest tylko jeden jedyny żywy i prawdziwy Bóg. Jest On samoistny i nieskończony w swojej istocie i doskonałości. Tylko On sam może pojąć i zrozumieć swoją istotę. Jest duchem czystym, niewidzialnym, niepodzielnym, bez ciała i zmiennych uczuć. Tylko On posiada nieśmiertelność i przebywa w światłości niedostępnej dla śmiertelnego człowieka. On nigdy się nie zmienia. Jest większy niż nasze możliwości pojmowania, wieczny, niepojęty, wszechmogący i nieskończony. Jest najwyższą świętością, mądrością, niezależnością i absolutem. Wszystko, co czyni, jest wynikiem Jego niezmiennej, sprawiedliwej woli i służy Jego własnej chwale. Jest najbardziej kochającą, łaskawą, miłosierną i współczującą z istot. Jest pełen dobroci i prawdy. Przebacza nieprawość, przestępstwo i grzech. Nagradza tych, którzy szukają Go gorliwie, lecz nienawidzi grzechu. Nie przeoczy winy i nie oszczędzi winnego, jest doskonale sprawiedliwy w wykonywaniu wyroków. Rdz 17:1; Wj 3:14; 34:6-7; Pwt 4:15,16; 6:4; 1Krl 8:27; Neh 9:32-33; Ps 5:6-7; 90:2; 115:3; Prz 16:4; Iz 6:3; 46:10; 48:12; 10:10; 23:23-24;Nah 1:2-3; Mal 3:6; Jn 4:24; Rz 11:36; 1Kor 8:4,6; 1Tm 1:17; Hbr 2:6. (2) Bóg jest samowystarczalny. W Nim i tylko w Nim znajduje się pełnia życia, chwały, dobroci i wspaniałości. Nie zależy od żadnej istoty stworzonej, którą uczynił, Jego chwała nie pochodzi od stworzeń. Wręcz przeciwnie, przejawia swoją chwałę w nich i przez nie. Jest On głównym źródłem wszelkiego bytu: początkiem, spełnieniem, końcem wszystkiego. Jest suwerennym władcą nad wszystkimi swoimi stworzeniami. Używa ich według swojej woli i robi dla nich i z nimi cokolwiek pragnie. Jego wzrok przenika istotę wszystkiego. Jego wiedza jest nieskończona i nieomylna. Nic nie stanowi dla Niego zagrożenia lub przyczyny niepewności, ponieważ On nie zależy od stworzonego wszechświata. We wszystkich decyzjach, dziełach i żądaniach jest najświętszy. Aniołowie i ludzie Jemu, jako Stworzycielowi, mają oddawać wszelką cześć, winni Mu Są służbę i posłuszeństwo względem wszystkiego, czego od nich zażąda. Job 22:3; Ps 119:68; 145:17; 148:13; Ez 11:5; Dn 4.:25,34,35; Jn 5:26;Dz 15:8; Rz 11:34-36; Hbr 4:13; Obj 5:12-14. (3) Trzy osoby Boże stanowią Trójcę Świętą – Ojciec, Syn (lub Słowo) i Duch Święty. Stanowią jedność w istocie, mocy i wieczności. Każda z osób jest w pełni Bogiem, ale Trójca jest jedna i niepodzielna. Ojciec nie zawdzięcza swojego bytu nikomu. On jest Ojcem dla Syna, który jest z Niego zrodzony w wieczności. Duch Święty pochodzi od Ojca i Syna. Te osoby, jeden nieskończony i wieczny Bóg, nie mogą być rozdzielone w naturze i w bycie, lecz Są rozróżniane w Piśmie Świętym przez osobiste relacje wewnątrz Trójcy Świętej i przez rozmaitość dzieł, których dokonują. Ich Trój-jedność (to znaczy doktryna Trójcy) jest zasadniczą podstawą wszelkiej naszej społeczności z Bogiem oraz źródłem pociechy, którą czerpiemy z naszego zdania się na Niego. Rdz 3:14; Mt 28:19; Jn 1:14,18; 14:11; 15:26; 1Kor 8:16; 2Kor 13:14;Gal 4:6; 1Jn 5:7. BOŻE POSTANOWIENIE (1) W wieczności Bóg zarządził wszystko, cokolwiek zdarzy się w czasie i uczynił to niezależnie i nieodmiennie, kierując się jedynie swoją własną mądrą i świętą wolą. Jednak czyniąc to, nie stał się w żadnym sensie źródłem grzechu, ani nie ma współudziału w odpowiedzialności za grzech wraz z grzesznikami. Wskutek swego ustanowienia nie pogwałcił woli żadnego stworzenia, które uczynił; ani też nie usunął swobodnego działania wtórnych przyczyn, lecz raczej je ustanowił. W tych wszystkich sprawach przejawia się Jego Boża mądrość, jak również okazuje się Jego Boża moc i wierność w realizacji tego, co zamierzył. Lb 23:19; Iz 46:10; Jn 19:11: Dz 4:27-28; Rz 9:15,18; Ef 1:3-5,11; Hbr 6:17; Jak 1:13; 1Jn 1:5 (2) Boże postanowienie nie jest oparte na Jego uprzedniej wiedzy, że w pewnych okolicznościach nastąpią pewne wydarzenia, lecz jest niezależne od wszelkiej uprzedniej wiedzy. Dz 15:18; Rz 9:11,13,16,18. (3) Przez swoje postanowienie i dla okazania chwały Bóg przeznaczył (uprzednio ustanowił) pewnych ludzi i aniołów do wiecznego życia przez Chrystusa, objawiając w ten sposób swoją łaskę. Inni, których pozostawił na zatracenie w grzechach, okazują postrach Jego sądu. Mt 25:34; Rz 9:22-23; Ef 1:5-6; 1Tm 5:21; Jud 4. (4) Aniołowie i ludzie, którzy podlegają Bożemu przeznaczeniu, są jasno i nieodmiennie wyznaczeni, a ich liczba jest na zawsze ustalona. Jn 13:18; 2Tm 2:19. (5) Zanim świat został stworzony, Boży nieodmienny zamiar, który powstał w tajemnicy Jego mądrości i według upodobania Jego woli, sprawił, że Bóg wybrał (powołał) w Chrystusie pewną część ludzkości do wiecznej chwały. Jedynie z Jego wolnej łaski i miłości przeznaczył tych wybranych ludzi do życia, chociaż nie było w nich niczego, co mogło spowodować, aby ich wybrał. Rz 8:30; 9:13,16; Ef 1:4,9,11; 2:5,12; 1Tes 5:9; 2Tm 1:9. (6) Bóg nie tylko wyznaczył do chwały zgodnie z odwiecznym i niezależnym postanowieniem swojej woli, lecz również uprzednio przeznaczył środki do spełnienia tego zamiaru. Skoro Jego wybrani są dziećmi Adama i z tego powodu należą do zepsutej przez upadek Adama w grzech ludzkości, Bóg zechciał, żeby zostali odkupieni przez Chrystusa i rzeczywiście powołani do wiary w Chrystusie. Dalej, przez pracę Ducha Świętego, we właściwym czasie zostają usprawiedliwieni, usynowieni, uświęceni i „strzeżeni mocą Bożą przez wiarę ku zbawieniu”. Nikt oprócz wybranych nie może stać się uczestnikiem tych wielkich dobrodziejstw. Jn 6:64; 10:26; 17:9; Rz 8:30; 1Tes 5:9-10; 2Tes 2:13; 1P 1:2,5. (7) Wielka tajemnica przeznaczenia musi być traktowana ze szczególną roztropnością i ostrożnością tak, aby ludzie, którzy skłaniają się do woli Bożej objawionej w Jego Słowie, i którzy Są jej posłuszni, mogli osiągnąć pewność swego wiecznego wybrania, dzięki pewności ich faktycznego powołania. W ten sposób predestynacja przyniesie chwałę Bogu i pełen szacunku podziw i zachwyt. To zachęci do pokory i gorliwości, i przyniesie wiele pociechy wszystkim, którzy są szczerze posłuszni Ewangelii. Lk 10:20; Rz 11:5-6,20,33; Ef 1:6; 1Tes 1:4-5; 2P 1:10. STWORZENIE (1) Na początku upodobało się Trójjedynemu Bogu – Ojcu, Synowi i Duchowi Świętemu – stworzyć świat i wszystko w nim w ciągu sześciu dni. To wszystko było bardzo dobre. W ten sposób Bóg uwielbił swoją odwieczną moc, mądrość i dobroć. Rdz 1:31; Job 26:13; Jn 1:2-3; Rz 1:20; Kol 1:16; Hbr 1:2. (2) Całe stworzenie jest dziełem Boga; na końcu Bóg stworzył mężczyznę i kobietę, którzy mieli panować nad całym stworzeniem na ziemi. Bóg dał mężczyźnie i kobiecie inteligentną i nieśmiertelną duszę, i pod każdym względem wyposażył ich do harmonijnego życia z Nim. Zostali stworzeni na Jego obraz, posiadając wiedzę, sprawiedliwość i prawdziwą świętość. Boże Prawo zostało zapisane w ich sercach i mieli zdolność do zupełnego posłuszeństwa temu Prawu. Ponieważ jednak posiadali wolną i podlegającą zmianie wolę, pogwałcenie Prawa było możliwe. Rdz 1:26-27. 2:7. 3:6; Kzn 7:29; Rz 2:14-15. (3) Prawo Boże było w zasadzie zapisane w sercu pierwszej pary ludzi, lecz jednocześnie otrzymali oni szczególny zakaz, aby nie jedli z drzewa poznania dobra i zła. Ich szczęście i społeczność z Bogiem zależała od posłusznego poddania się Jego woli, dotyczyło to także ich panowania nad wszystkimi stworzeniami. Rdz 1:26,28; 2:17 BOŻA OPATRZNOŚĆ (1) Bóg, który w swojej nieskończonej mocy i mądrości stworzył wszystko, podtrzymuje, kieruje, włada i rządzi, zarówno żywymi jak i martwymi, wielkimi i małymi, przez opatrzność w najwyższym stopniu mądrą i świętą, w zgodności ze swoją nieomylną uprzednią wiedzą oraz niezależnymi i niezmiennymi decyzjami Jego woli. On realizuje swoje zamiary, dla których wszystko stworzył; aby Jego mądrość, moc i sprawiedliwość wraz z Jego nieskończoną dobrocią i miłosierdziem mogły być chwalone i uwielbiane. Job 38:11; Ps 135:6; Iz 46:10-11; Mt 10:29-31; Ef 1:11; Hbr 1:3. (2) Nic nie dzieje się z przypadku lub poza sferą Bożej opatrzności. Ponieważ Bóg jest pierwotną przyczyną wszystkich wydarzeń, dlatego też dzieją się one niezmiennie i nieomylnie według Jego uprzedniej wiedzy i postanowienia, którymi są związane. Jednak przez swoją opatrzność Bóg tak kieruje nimi, że wtórne przyczyny, wynikające albo z określonych praw, albo niezależnie, albo też w zależności od innych przyczyn, odgrywają swoją rolę w ich realizacji. Rdz 8:22; Prz 16:33; Dz 2:23. (3) Bóg w swej opatrzności używa zazwyczaj jakichś środków, może jednak działać bez nich – nadawać im skuteczność większą niż normalnie posiadają, a nawet wbrew nim, zgodnie ze swym upodobaniem. Iz 55:10-11; Dn 3:27; Oz 1:7; Dz 27:31,44; Rz 4:19-21. (4) Boża wszechmogąca władza, niezgłębiona mądrość, nieskończona dobroć, jest tak nieskończenie wielka i wszystko przewyższająca, że zarówno upadek pierwszego człowieka w grzech, jak również wszystkie inne grzeszne działania aniołów i ludzi, dzieją się zgodnie z Jego suwerennymi planami. Nie znaczy to, że Bóg bez zastrzeżeń pozwala na różne wydarzenia ponieważ rozmaitymi sposobami mądrze i w pełni władzy ogranicza, porządkuje i rządzi grzesznymi działaniami, tak że realizują one Jego święte plany. Jednakże grzeszność działań pochodzi jedynie od aniołów i ludzi, a nie od Boga, ponieważ jako najwyższa świętość i sprawiedliwość, On ani nie jest, ani nie może być przyczyną grzechu, ani nie może go zaaprobować. Rdz 1:20; 2Sm 24:1; 2Krl 19:2S; 1Krn 21:1; Ps 50:21; 76:11; Iz 10:6-7,12; Rz 11:32-34; 1Jn 2:16. (5) Bóg, który jest najwyższą mądrością, sprawiedliwością i łaską, często pozwala, aby Jego ludzie popadali na krótko w różne pokuszenia i aby doświadczyli grzeszności własnych serc. Czyni to, aby ich karcić za grzechy, które popełnili lub nauczyć ich pokory, odsłaniając im ukryte siły zła i zwodniczość panującą w ich sercach. Jego zamiarem jest również spowodowanie, aby ludzie uświadomili sobie potrzebę polegania na Nim zawsze i w pełni, i aby pomóc im strzec się grzechu w przyszłości. Tymi i innymi sposobami realizują się Jego sprawiedliwe i święte zamiary, tak że wszystko, co dzieje się z Jego wybranymi, jest z Jego wyboru, dla Jego chwały i dla ich dobra. 2Krn 32:25-26,31; Rz 5:21; 2Kor 12:7-9. (6) Bóg jako sprawiedliwy sędzia inaczej postępuje ze złymi i niepobożnymi ludźmi. Zaślepia i zatwardza ich serca z powodu ich grzechów. Wstrzymuje swoją łaskę, która mogłaby oświecić ich umysły i skruszyć ich serca; a czasem odbiera im dary, których im udzielił. Stawia ich również w sytuacjach, w których ich złe serca ulegają grzechowi. Innymi słowy – zostawia ich na pastwę ich własnego, wrodzonego zepsucia, pokuszeń świata oraz władzy szatana, czego konsekwencją jest, że zatwardzają swe serca przez to samo, co zmiękcza serca innych. Wj 8:15.32; Pwt 2:30; 29:4; 2Krl 8:12-13; Ps 81 12-13: Iz 6:9-10; Mt 13-12; Rz 1:24-26.28; 11:7-8; 2Tes 2:10-12: 1P 2:7-8. (7) Boża ogólna opatrzność dosięga wszystkich stworzeń, ale w szczególny sposób odnosi się do Jego Kościoła. Opatrzność kieruje wszystkimi okolicznościami – dla dobra Kościoła. Iz 43:3-5; Am 9:8-9; 1Tm 4:10. UPADEK CZŁOWIEKA: GRZECH I KARA (1) Człowiek został stworzony przez Boga jako istota prawa i doskonała. Sprawiedliwe Prawo dane mu od Boga mówiło o życiu uwarunkowanym przez posłuszeństwo człowieka i groziło śmiercią za nieposłuszeństwo. Posłuszeństwo Adama nie trwało długo. Szatan użył podstępnego węża, aby przywieźć Ewę do grzechu. Zaraz potem zwiodła ona Adama, który bez żadnego przymusu z zewnątrz, własnowolnie złamał Prawo, zgodnie z którym zostali stworzeni i złamał Boże przykazanie, mówiące by nie jeść zakazanego owocu. Aby wypełnić swój mądry i święty zamiar , Bóg pozwolił, aby się to stało, ponieważ On kieruje wszystkim dla Swojej chwały. Rdz 2:16-17; 3:12-13; 2Kor 11:3. (2) Przez swój grzech, nasi pierwsi rodzice stracili pierwotną sprawiedliwość, a ich szczęśliwa społeczność z Bogiem została przerwana. Ich grzech objął nas wszystkich i przez to śmierć stała się naszym udziałem. Wszyscy ludzie stali się umarli w grzechu i całkowicie skażeni we wszystkich swoich częściach i zdolnościach tak duszy, jak i ciała. Rdz 6:5; Jer 17:9; Rz 3:10-19.23; 5:12-21; Tt 1:15. (3) Rodzina ludzka ma swoje korzenie w pierwszej ludzkiej parze. Adam i Ewa reprezentują całą ludzkość, a wina za ich grzech została przypisana na zasadzie Bożego postanowienia wszystkim ich potomkom, którzy również od urodzenia odziedziczyli po nich skażoną naturę. Ponieważ jako dzieci poczęte w grzechu i ze swojej natury podpadający pod Boży gniew, ludzie są sługami grzechu i poddanymi śmierci, dlatego wszyscy teraz są poddani nie opisanemu nieszczęściu: duchowemu, doczesnemu i wiecznemu, chyba, że Pan Jezus Chrystus ich wyswobodzi. Job 14:4; Ps 51:6; Rz 5:12-19; 6:20; 1Kor 15:21,22,45.49; Ef 2:3; 1Tes 1:10; Hbr 2:14-15. (4) Faktyczne grzechy, które ludzie popełniają Są owocem zepsutej natury przekazanej im przez pierwszych rodziców. Z powodu tego zepsucia wszyscy ludzie są całkowicie skłonni do złego; grzech ich obezwładnia. Ludzie nie są zdolni do czynienia wszystkiego co dobre i w rzeczywistości są skłonni do czynienia tego, co jest przeciwne dobru. Mt 15:19; Rz 8:7. Kol 1:2; Jk 1:14. (5) Podczas tego ziemskiego życia zepsuta natura pozostaje w tych, którzy Są zrodzeni z Boga, tzn. odrodzeni. Chociaż w Chrystusie ta zepsuta natura zostaje osądzona i ukarana, jest też ona w wierzącym umartwiona, jednak zarówno samo zepsucie, jak i wszystko, co z niego wynika, pozostaje w rzeczywistości i w pełni grzechem. Kzn 7:20; Rz 7:15,23-25; Gal 5:17; 1Jn 1:8. BOŻE PRZYMIERZE (1) Dystans między Bogiem a Jego stworzeniem, człowiekiem, jest tak wielki, że chociaż ludzie są wyposażeni w zdolność do rozumowania, i powinni okazywać posłuszeństwo swojemu Stwórcy, jednak nie mogliby nigdy w nagrodę osiągnąć życia, gdyby Bóg w akcie dobrowolnego uniżenia nie umożliwił tego przez zawarcie przymierza. Job 35:7-8; Lk 17:10. (2) Ponadto, ponieważ człowiek z powodu swego upadku w grzech ściągnął na siebie przekleństwo Bożego Prawa, upodobało się Panu zawrzeć przymierze łaski, w którym Bóg za darmo ofiarowuje grzesznikom życie i zbawienie przez Jezusa Chrystusa. Z ich strony Bóg wymaga wiary w Niego, żeby mogli być zbawieni i przyrzeka udzielić swojego Ducha Świętego wszystkim tym, którzy są wybrani do wiecznego życia, po to, aby chcieli i mogli uwierzyć. Rdz 2:17: Ps 110:3; Ez 36:26-27; Mk 16:15-16; Jn 3:16; 6:44,45; Rz 3:20-21; 8:3; Gal 3:10. (3) Boże przymierze objawione jest w Ewangelii; zostało ono najpierw objawione Adamowi w postaci obietnicy zbawienia przez „nasienie niewiasty”, a później prawdę tę Bóg ukazywał stopniowo aż do pełnego objawienia zbawienia w Nowym Testamencie. Zbawienie wybranych jest oparte na przymierzu odkupienia, które zostało zawarte w wieczności między Ojcem i Synem. Zbawienie jest udzielane jedynie przez łaskę, na mocy tego przymierza, tak aby wszyscy potomkowie upadłego Adama, którzy zostali zbawieni, otrzymali życie i błogosławioną nieśmiertelność; ponieważ warunki błogosławieństwa, które dotyczyły Adama w jego stanie niewinności, nie odnoszą się do jego potomstwa, i nie mogą sprawić, by potomstwo Adamowe mogło być przyjęte przez Boga. Rdz 3:15; Jn 8:56; Dz 4:12; Rz 4:1-5; 2Tm 1:9; Tt 1:2; Hbr 1:1-2; 11:6,13. CHRYSTUS – POŚREDNIK (1) Realizując swój odwieczny zamiar , Bóg wybrał i powołał Pana Jezusa, swego jednorodzonego Syna, zgodnie z przymierzem, które zawarli, aby stał się Pośrednikiem między Bogiem a człowiekiem; aby był również Prorokiem, Kapłanem, Królem, Głową i Zbawicielem swojego Kościoła, oraz by był dziedzicem wszystkiego i sędzią świata. Od wieczności Bóg oddał Synowi tych, którzy byli Jego potomstwem, a Syn zobowiązał się w czasie (w odróżnieniu od wieczności) odkupić, powołać. usprawiedliwić, uświęcić i uwielbić ich. Ps 2:6: Iz42:l; 53:10: Lk 1 33; Jn 17:6; Dz 3:22; 17:31; Rz 8:30; Ef 1:22-23; Hbr 1:2; 5:5-6; 1P 1:19-20. (2) Tą Bożą osobą, która uczyniła świat, podtrzymuje i kieruje wszystkimi stworzeniami, jest Syn Boży, druga osoba Trójcy świętej. On jest prawdziwym i wiecznym Bogiem, „odblaskiem chwały Ojca”, tej samej istoty (lub bytu) co Ojciec i jest Jemu równy. To On w wyznaczonym czasie przyjął na siebie naturę człowieka z wszystkimi jej istotnymi cechami i powszechnymi słabościami, z wyjątkiem grzechu. Był poczęty przez Ducha Świętego w łonie Marii Dziewicy, kobiety, która należała do pokolenia Judy. Duch Święty zstąpił na nią, moc Najwyższego zacieniła ją i w ten sposób, jak mówi nam Pismo Święte, został On zrodzony z kobiety, jako potomek Abrahama i Dawida. Tak się to stało, że dwie pełne, doskonałe i różne natury – Boża i ludzka, zostały nierozdzielnie połączone razem w jednej osobie, bez przemiany jednej natury w drugą i bez przemieszania się jednej natury z drugą; inaczej mówiąc bez zamętu. Tak więc Syn Boży jest teraz zarówno prawdziwym Bogiem, jak i prawdziwym człowiekiem, a mimo to jedynym Chrystusem, jedynym Pośrednikiem między Bogiem a człowiekiem. Mt 1:22-23; Lk 1:27,31,35; Jn 1:14; Rz 8:3; 9:5; Gal 4:4; 1Tm 2:5; Hbr 2:14.16-17; 4:15. (3) Dwie natury, Boża i ludzka, zostały w ten sposób zjednoczone w osobie Bożego Syna; On został uświęcony i pomazany Duchem Świętym w nieograniczonej mierze; w Nim znajdują się wszystkie skarby mądrości i poznania. On jest przepełniony tym, co się podoba Ojcu – jest święty łagodny nieskalany grzechem, pełen laski i prawdy. Będąc takim, stał się całkowicie zdolny do dokonania dzieła Pośrednika i Poręczyciela. Nie wziął tego zadania na siebie jako samozwaniec, lecz został uprawomocniony do działania przez swego Ojca. Ojciec nadał Mu również pełnię władzy sądu i polecił Mu sądzić wszystkich. Ps 45:7; Mt 28:18; Jn 1:14; 3:34; 5:22,27; Dz 2:36; 10:38; Kol 1:19;2:3; Hbr 5:5; 7:22,26. (4) Pan Jezus chętnie przyjął rolę Pośrednika i aby móc tego dokonać, poddał się Bożemu Prawu, które doskonale wypełnił. On również poniósł karę należną nam, którą to my powinniśmy ponieść i wycierpieć, ponieważ wziął na siebie nasze grzechy i stał się za nas przekleństwem. On poniósł w swojej duszy niewyobrażalnie bolesne cierpienia i doznał na ciele najcięższych męczarni. Umarł ukrzyżowany. Gdy był w stanie śmierci, Jego ciało nie uległo rozkładowi. Trzeciego dnia zmartwychwstał, w tym samym ciele, w którym cierpiał. Również w tym samym ciele wstąpił na niebiosa, gdzie siedzi po prawicy swego Ojca, orędując za swoimi. Przy końcu świata powróci, aby sądzić ludzi i aniołów. Ps 40:S-9; Iz 53.,6; Mt 3:15; 26:37-38; 27:48; Mk 16:19; Lk 22:44; Jn 10:18; 20:25,27; Dz 1:9-11; 10:42; 13:37; Rz 8:34; 14:9-10; 1Kor 15:3-4;2Kor 5:21; Gal 3:13; 4:4; Hbr 9:24; 10:5-10; 1P 3:18; 2P 2:4. (5) Przez swoje doskonałe posłuszeństwo Prawu Bożemu i przez ofiarowanie siebie Bogu raz na zawsze jako ofiara przez wiecznego Ducha, Pan Jezus w pełni zaspokoił wymagania Bożej sprawiedliwości. On dokonał pojednania i nabył wieczne dziedzictwo w Królestwie Niebios dla tych wszystkich, których dał Mu Ojciec. Jn 17:2; Rz 3:25-26: Hbr 9:14-15. (6) Cena odkupienia nie była faktycznie zapłacona przez Chrystusa, zanim nie narodził się na tym świecie, lecz wartość, skuteczność i dobrodziejstwa Jego odkupieńczego dzieła były dostępne dla Jego wybranych przez wszystkie wieki od początku świata. Zostało to dokonane przez obietnice, symbole (typy) i ofiary, w których był objawiony i które określały Go jako „nasienie niewiasty (potomek), które miało zetrzeć głowę węża (diabła)”, a także jako „Baranka zabitego od założenia świata”. Jako Chrystus jest On „ten sam wczoraj, dzisiaj i na wieki”. 1Kor 1:10; Hbr 4:2; 13:S; 1P 1:10-11; Obj 13:8. (7) Działając jako Pośrednik między Bogiem a człowiekiem, Chrystus pozostaje w zgodzie ze swymi dwiema naturami: Bożą i ludzką, w każdej naturze dokonując tego, co jest dla niej odpowiednie. Jednak z powodu jedności swej osoby, to co jest właściwe jednej naturze, w Piśmie Świętym bywa niekiedy przypisywane Osobie wyrażanej przez drugą naturę. Jn 3:13; Dz 20:28. (8) Chrystus pewnie i skutecznie stosuje i udziela wiecznego odkupienia tym, dla których je zdobył. On oręduje za nimi. Jednoczy ich ze sobą przez swojego Ducha; w Słowie i przez Słowo objawia im tajemnicę zbawienia; przekonuje ich, aby wierzyli i byli posłuszni, kierując ich sercami przez swoje Słowo i Ducha; pokonuje wszystkich ich wrogów swoją wszechmocą i mądrością, używając metod i sposobów, które są najbardziej zgodne z cudownymi i niezgłębionymi postanowieniami Jego opatrzności. Wszystko to przeprowadza w swojej niezależnej i suwerennej łasce, bezwarunkowo, nie przewidując żadnej zasługi u wybranych. Ps 110:1; Jn 3:8; 6:37; 10:15-16; 17:6,9; Rz 5:10; 8:9,14; 1Kor 15:25-26; Ef 1:8-9; 1Jn 5:20. (9) Chrystus i tylko Chrystus jest w stanie spełnić rolę Pośrednika między Bogiem a człowiekiem. On jest Prorokiem, Kapłanem i Królem Kościoła Bożego. Jego rola Pośrednika nie może być przeniesiona z Niego na nikogo innego, ani w całości, ani w części. 1Tm 2:5. (10) Potrójny urząd Chrystusa jest nam potrzebny. Z powodu naszej niewiedzy potrzebujemy Go jako Proroka. Z powodu naszego oddzielenia się od Boga i niedoskonałości naszej nawet najlepszej służby, potrzebujemy Go jako Kapłana, aby nas pojednał z Bogiem i sprawił, żeby Bóg nas przyjął. Ponieważ odwróciliśmy się od Boga i absolutnie nie jesteśmy w stanie do Niego powrócić, a także z powodu tego, że potrzebna jest nam pomoc i ochrona przed naszymi duchowymi wrogami, potrzebujemy Go jako Króla, aby nas przekonał, podporządkował sobie, przyciągnął, podtrzymał, uwolnił i zachował, aż w końcu wejdziemy do Jego niebiańskiego Królestwa. Ps 110:4; Lk 1:74-75; Jn 1:l8; 16:8; Gal 5:17; Kol 1:21. WOLNA WOLA (1) W naturalnym porządku rzeczy Bóg wyposażył wolę człowieka w swobodę i zdolność do działania zgodnie z wyborem, tak, że ani z przymusu zewnętrznego, ani z powodu żadnej potrzeby pojawiającej się od wewnątrz, człowiek nie był przymuszony do czynienia dobra lub zła. Pwt 30:19; Mt 17:12; Jk 1:14. (2) W stanie niewinności człowiek miał swobodę i zdolność, aby chcieć i czynić to, co było dobre i przyjemne dla Boga. Jednak będąc chwiejny – mógł odpaść od swojej prawości. Rdz 3:6; Kzn 7:29. (3) Konsekwencją upadku w stan grzechu było to, że człowiek utracił całą zdolność, aby chcieć czynić jakiekolwiek duchowo dobre uczynki, które towarzyszą zbawieniu. Jako człowiek naturalny (duchowo obumarły), jest on martwy w grzechu i całkowicie przeciwny temu, co dobre. Dlatego też nie jest w stanie o własnych siłach nawrócić się do Boga, ani nawet przygotować się do nawrócenia się do Boga. Jn 6:44; Rz 5:6; 8:7; Ef 2:1,5: Tt 3:3-5. (4) Gdy Bóg nawraca grzesznika i wyprowadza go z grzechu w stan łaski, uwalnia go od jego naturalnych więzów grzechu i jedynie przez swoją łaskę umożliwia mu, aby dobrowolnie chciał i czynił to, co jest duchowo dobre. Jednakże pewne zepsucie pozostaje w grzeszniku, tak więc jego wola nigdy nie będzie w pełni doskonała i poddana temu, co dobre, gdyż ma skłonność do złego. Jn 8:36; Rz 7:15,18-19,21,23; Flp 2:13; Kol 1-13. (5) Dopiero wtedy, gdy wejdzie w stan chwały, człowiek będzie zdolny do tego, by w swej całkowitej i doskonałej wolności pragnąć tylko i wyłącznie dobra. Ez 4:13. SKUTECZNE POWOŁANIE (1) W czasie wyznaczonym przez Boga i zgodnym z Jego upodobaniem, ci, których Bóg przeznaczył do życia, są skutecznie wywołani przez Słowo i Ducha ze stanu śmierci, w którym są z natury, do łaski i zbawienia danego przez Jezusa Chrystusa. Ich umysły zostają duchowo oświecone i jako ci, którzy są zbawieni, zaczynają rozumieć sprawy Boże. Bóg odbiera im wtedy serca kamienne i daje serca mięsiste. Odnawia ich wolę i przez swoją wszechmoc sprawia, że szukają i dążą do tego, co jest dobre, równocześnie skutecznie przyciągając ich do Jezusa Chrystusa. Do tych wszystkich zmian garną się oni ochotnie, ponieważ przez Bożą łaskę otrzymują do tego chęci. Pwt 30:6; Ps 110; Pnp 1:4; Ez 36:26-27; Dz 26:1S; Rz 8:30; 11:7; Ef1:10-11,17 19; 2:1-6; 2Tes 2:13-14. (2) Boże rzeczywiste powołanie jest wynikiem jedynie Jego wolnej i szczególnej łaski. Dopóki człowiek nie otrzyma życia i nie będzie odnowiony przez Ducha Świętego, jest martwy w grzechach i upadkach, a więc całkowicie bierny w tym dziele zbawienia, a dzieło to nie pochodzi z niczego dobrego, co miałby z natury, ani z żadnej jego zdolności czy możliwości. Moc, która umożliwia mu odzew na Boże powołanie i przyjęcie łaski proponowanej i udzielanej w powołaniu, jest tą samą mocą, która wzbudziła Chrystusa z martwych. Jn 5:25; 1Kor 2:14; Ef 1:19-20; 2:5,8; 2Tm 1:9. (3) Wybrane dzieci, umierające w niemowlęctwie, dostępują odrodzenia i zbawienia w Chrystusie przez Ducha Świętego, który działa w tym czasie, miejscu i w taki sposób, jak Mu się to podoba. To samo dotyczy wszystkich wybranych osób, które nie są zdolne do tego, aby zostały powołane zewnętrznie, przez zwiastowanie Ewangelii. Jn 3:3,5-6,8. (4) Ludzie, którzy nie są wybrani, nawet gdyby byli wezwani do przyjęcia zbawienia przez kaznodziejów Ewangelii i choć mogą być przedmiotem jakiegoś powszechnego działania Ducha Świętego, nie mogą być zbawieni ponieważ nie są praktycznie pociągnięci do Chrystusa przez Ojca i z tej przyczyny ani nie mogą, ani nie chcą naprawdę przyjść do Niego. Ludzie, którzy nie przyjmują chrześcijańskiej religii, tym bardziej nie mogą być zbawieni, bez względu na to, jak gorliwie usiłują zmienić swoje życie zgodnie z naturalnym oświeceniem i naukami swojej religii. Mt 13:20-21; 22:14; Jn 4:22; 6:44-45,65; 17:3; Dz 4:12; Hbr 6:4-6; 1Jn 2:24-25. USPRAWIEDLIWIENIE (1) Bóg ochotnie usprawiedliwia ludzi, których faktycznie powołuje. Czyni to nie przez udzielenie im sprawiedliwości, lecz przebaczając im grzechy oraz uznając ich i przyjmując jako sprawiedliwych. Czyni to jedynie ze względu na Chrystusa, a nie z powodu jakiejkolwiek czynu dokonanego w nich lub przez nich. Ta sprawiedliwość, która jest im przypisana, tzn. uznana na ich korzyść, nie wynika z ich wiary, ani aktu uwierzenia, ani jakiegoś posłuszeństwa zwiastowanej Ewangelii, lecz wynika jedynie z posłuszeństwa Chrystusa. Posłuszeństwo Chrystusa ma dwa aspekty, z jednej strony jest to aktywne posłuszeństwo okazane całemu Bożemu Prawu, a z drugiej bierne posłuszeństwo okazane w Jego śmierci. Ci, którzy zostają usprawiedliwieni, przyjmują i opierają się przez wiarę na sprawiedliwości Chrystusa; a wiara, którą mają, nie jest z nich, lecz jest darem Bożym. Jn 1:12; Rz 3:24; 4:5-8, 5:17-19; 8:30; 1Kor 1:30-31; Ef 1:7. 2:8-10;Flp 3:8-9. (2) Wiara, która przyjmuje Chrystusa i która opiera się na Chrystusie i Jego sprawiedliwości, jest jedynym środkiem prowadzącym do usprawiedliwienia. Jednakże wiara nie jest czymś odosobnionym w człowieku usprawiedliwionym, lecz zawsze towarzyszą jej inne zbawiające łaski. Nie jest to wiara martwa ponieważ przejawia się w miłości. Rz 3:28; Gal 5:6; Jk 2:17,22,26. (3) Chrystus przez swoje posłuszeństwo i śmierć zapłacił cały dług tych, którzy Są usprawiedliwieni. Składając ofiarę i przelewając krew na Golgocie oraz znosząc cierpienia jako karę, która im się należała, Chrystus w pełni i całkowicie zaspokoił wymagania Bożej sprawiedliwości. Ich usprawiedliwienie jest całkowicie darem łaski ponieważ – po pierwsze – Chrystus stał się darem Ojca, aby działać ku ich dobru; po drugie – posłuszeństwo Chrystusa i to, że zaspokoił żądania Prawa zostało im policzone; po trzecie – nie było w nich nic, co by zasługiwało na łaskę. Tak więc prawdziwa Boża sprawiedliwość i Jego ogromna łaska równocześnie objawiły swoją chwałę w usprawiedliwieniu grzeszników. Iz 53:5-6; Rz 3:26; 8:32; 2Kor 5:21; Ef 1:6-7; 2:7; Hbr 10:14; 1P1:18-19. (4) Od wieczności Bóg postanowił usprawiedliwić wszystkich wybranych, a gdy nadeszło wypełnienie czasu Chrystus umarł za ich grzechy i zmartwychwstał dla ich usprawiedliwienia. Jednakże nie są oni osobiście usprawiedliwieni aż do czasu, dopóki Duch Święty nie obdarzy ich faktycznie dobrodziejstwami i dziełami Chrystusa. Rz 4:25; Gal 3:8; Kol 1:21-22; 1Tm 2:6; Tt 3:4-7; 1P 1:2. (5) Bóg ciągle przebacza grzechy wszystkim usprawiedliwionym. Nie mogą oni nigdy utracić swego usprawiedliwienia. Mogą jednak z powodu grzechu popaść w ojcowski gniew Boga. W takim przypadku, dopóki się nie upokorzą, nie wyznają swoich grzechów, nie poproszą Boga o przebaczenie i nie odnowią wiary i nie przyjdą do upamiętania, dopóty Bóg zazwyczaj nie przywraca ich do swojej łaski. Ps 32:5; 51:1-21; 89:32-34; Mt 6:12; 26:75; Jn 10:28; 1Jn 1:7 9. (6) Wierzący w Starym Testamencie zostali usprawiedliwieni dokładnie w taki sam sposób, jak nowotestamentowi wierzący. Rz 4:22-24; Gal 3:9. USYNOWIENIE Ze względu na swego Syna, Jezusa Chrystusa, upodobało się Bogu uczynić wszystkich usprawiedliwionych ludzi uczestnikami łaski usynowienia. Dzięki temu zostali zaliczeni do dzieci Bożych, posiadają ich swobody i przywileje. Ponadto noszą Boże imię, otrzymują ducha usynowienia i mogą śmiało przystępować do tronu łaski i wołać: „Abba, Ojcze”. Bóg, jako Ojciec, traktuje swe dzieci z miłosierdziem, chroni je, troszczy się o nie i karci. Nigdy ich nie odrzuca. Będąc zapieczętowani na dzień odkupienia, otrzymują obietnice jako dziedziczący wieczne zbawienie. Dzieci - Jn 1:12; Ef 1:5; 2:18; Rz 8:15,17; 2Kor6:18; Gal 4:4-6; Ojciec, który się troszczy itd. - Ps103:13; Prz 14:26 Tr 3:31; 1P 5:7 Ojciec, który karci – Heb.12:6; Dziedzice wiecznego zbawienia - 4:30; Hbr 1:14; 6:12; UŚWIĘCENIE (1) Ci, którzy są jedno z Chrystusem, będąc rzeczywiście powołani i odrodzeni, otrzymują od Boga nowe serce i nowego ducha. Przez Słowo i Ducha mieszkającego w nich dokonuje się dalsze dzieło osobistego uświęcenia. Jn 17:17; Dz 20:32 Wszystkie te błogosławieństwa przypadają im z powodu zasług, śmierci i zmartwychwstania Jezusa Chrystusa. Panowanie grzechu nad nimi skończyło się, Rz 6:5-6,14; 2Kor 7:1; a wynikające z niego złe pragnienia są ciągle osłabiane i uśmiercane; Gal 5:24; Ef 3:16-19;natomiast zbawienne łaski są w nich ciągle ożywiane i wzmacniane. Kol1:11; 1Tes 5:21-23; W ten sposób rozwija się w praktyce prawdziwa świętość, bez której nikt nie ujrzy Pana. Hbr 12:14. (2) Uświęcenie, w ten sposób zdefiniowane, obejmuje wszystkie wymiary człowieka, 1Tes 5:23; jednak w tym życiu nie osiąga pełni. Pozostałości zepsucia grzechu nieustannie zanieczyszczają wszystkie części człowieka i powodują w jego wnętrzu nieustanną walkę, nie mogąc doprowadzić do pojednania; ciało walczy przeciwko Duchowi, a Duch przeciwko ciału. 1P 2:11; Rz 7:18,23; Gal 5:17; (3) W walce ciała przeciwko Duchowi, pozostałości zepsucia grzechu mogą przeważyć od czasu do czasu, jednak nieustanne posilenie płynące od uświęcającego Ducha Chrystusowego umożliwia człowiekowi, jako nowemu stworzeniu, zwycięstwo. w ten sposób święci wzrastają w łasce, dojrzewając aż do pełni świętości w bojaźni Bożej. Szczerze usiłują żyć zgodnie z prawami nieba i okazywać ewangeliczne posłuszeństwo wszystkim przykazaniom, które Chrystus, jako ich Głowa i Król, zostawił im w swoim Słowie. Rz 6:14; 7:23; 2Kor 3:18; 7:1; Ef 4:15-16 WIARA ZBAWIAJĄCA (1) Łaska wiary, dzięki której wybrani mogą wierzyć ku zbawieniu duszy, jest dziełem Ducha Świętego w ich sercach Ef 2:8; Lk 17:5. W normalnych warunkach wiara powstaje przez zwiastowanie Słowa Rz 10:14,17; 2Kor 4:13. Przez Słowo Boże i jego działanie Dz 20:32; 1P 2:2., przez udzielanie chrztu i Wieczerzy Pańskiej, przez modlitwę, jak również przez inne środki łaski wyznaczone przez Boga, wiara rośnie i wzmacnia się. Lk 17:5; Dz 20:32; Rz 10:14,17. 2Kor 4:13; Ef 2:8; 1P 2:2. (2) Przez wiarę chrześcijanin przyjmuje, że prawdą jest wszystko, co jest objawione w Słowie Bożym, w którym Bóg ukazuje swój autorytet Dz 24:14;. Chrześcijanin uważa również, że Słowo Boże jest najwyższą doskonałością, przewyższa wszystkie pisma, a nawet przewyższa wszystko, co posiada świat Ps 19:5-11; 119:72;. Słowo Boże ukazuje chwałę Boga w rozlicznych Jego atrybutach, doskonałość Chrystusa w Jego naturze i urzędach, które piastuje, oraz moc i doskonałość Ducha Świętego we wszystkich dziełach, których dokonuje. W ten sposób chrześcijanin może zaufać bez zastrzeżeń prawdzie, której wierzy i oddać się w służbę zgodnie z różnymi wymaganiami Pisma Świętego w rozmaitych jego częściach. Okazuje posłuszeństwo przykazaniom, drży, gdy słyszy groźby, przyjmuje obietnice Boże dotyczące tego życia jak i przyszłości Iz 66:2;. Ale główne dzieło zbawiającej wiary w pierwszym rzędzie odnosi się do Chrystusa, gdy wierzący przyjmuje Go i polega jedynie na Nim w sprawach dotyczących swego usprawiedliwienia, uświęcenia i życia wiecznego. Wszystko to dzieje się przez przymierze łaski. Jn 1:12; 15:14; Dz 15:11; 16:31;Gal 2:20; 2Tm 1:12; Hbr 11:13. Ps 19:5-11; 119:72; Iz 66:2; Jn 1:12; 15:14; Dz 15:11; 16:31; 24:14;Gal 2:20; 2Tm 1:12; Hbr 11:13. (3) Zbawienna wiara przejawia się w rozmaitym stopniu. Może być słaba lub mocna. Jednak, jak każda zbawienna łaska, nawet w swoim najniższym stanie jest zupełnie różna w swojej naturze od wiary i zwykłej łaski ludzi niestałych w wierze. W konsekwencji, chociaż może być często atakowana i osłabiana, odnosi zwycięstwo, rozwijając się w wielu chrześcijanach aż do osiągnięcia całkowitej pewności. Dzieje się to przez Chrystusa, który jest zarówno „sprawcą jak i dokonczycielem wiary”. Mt 6:30; Rz 4:19-20; Ef 6:16; Kol 2:2; Hbr 5:13-14; 6:11-12; 12:2; 2P 1:1; 1Jn 5:4-5. UPAMIĘTANIE WIODĄCE DO ŻYCIA I ZBAWIENIA (1) Niektórzy wybrani nawracają się dopiero w późnym okresie życia, trwając w stanie, w którym się narodzili i naśladując wszelkie złe żądze i upodobania. Dopiero później dociera do nich praktyczne Boże powołanie i Bóg udziela im upamiętania wiodącego do życia wiecznego. Tt 3:2-5. Tyt 3:3 Niegdyś bowiem i my byliśmy głupi, oporni, błądzący, służący rozmaitym pożądliwościom i rozkoszom, żyjący w złośliwości i zazdrości, znienawidzeni i nienawidzący jedni drugich. Tyt 3:4 Lecz gdy się objawiła dobroć i miłość Boga, naszego Zbawiciela, względem ludzi; Tyt 3:5 Nie z uczynków sprawiedliwości, które my spełniliśmy, ale według swego miłosierdzia zbawił nas przez obmycie odrodzenia i odnowienie Ducha Świętego; Tyt 3:6 Którego wylał na nas obficie przez Jezusa Chrystusa, naszego Zbawiciela; Tyt 3:7 Abyśmy, usprawiedliwieni jego łaską, stali się dziedzicami zgodnie z nadzieją życia wiecznego. (2) Nie ma na ziemi człowieka, który czyniłby dobro i był bez grzechu; nawet najlepszy człowiek przez zwodniczą siłę zepsucia i moc pokusy może popełniać wszelkie grzechy, których Bóg nienawidzi. Z tego powodu Bóg w swoim miłosierdziu, w przymierzu łaski zapewnił wierzącemu, który zgrzeszył i upadł, możliwość odnowy przez upamiętanie ku zbawieniu. Kzn 7:20; Lk 22:31-32. Kzn 7:20 Doprawdy, nie ma człowieka sprawiedliwego na ziemi, który czyniłby dobrze i nie grzeszył. Luk 22:31 I powiedział Pan: Szymonie, Szymonie, oto szatan wyprosił, żeby was przesiać jak pszenicę. Luk 22:32 Lecz ja prosiłem za tobą, żeby nie ustała twoja wiara. Ty zaś, gdy się nawrócisz, utwierdzaj swoich braci. (3) Upamiętanie, które prowadzi do zbawienia jest łaską Ewangelii, przez którą człowiek za sprawą Ducha Świętego rozpoznaje w sobie różnorodne zło grzechu i przez wiarę w Jezusa Chrystusa doprowadzony zostaje do tej świadomości, że w pełni zasługuje na potępienie i piekło. To ukorzenie charakteryzuje się pobożnym żalem, niechęcią do grzechu i wstrętem do siebie. Towarzyszy mu żarliwa modlitwa o przebaczenie i miłosierdzie, a także pragnienie i wysiłek (przy pomocy Ducha Świętego), by konsekwentnie postępować w życiu tak, aby podobać się Bogu. Ps 119:6.128; Ez 36:31; Za 12:10; Dz 11:18; 2Kor 7:11. Eze 36:31 Wtedy przypomnicie sobie wasze złe drogi i wasze czyny, które nie były dobre, i samych siebie będziecie się brzydzić z powodu waszych nieprawości i obrzydliwości. Zch 12:10 I wyleję na dom Dawida i na mieszkańców Jerozolimy ducha łaski i modlitwy. Będą patrzyć na mnie, którego przebili, i będą go opłakiwać, jak się opłakuje jedynaka; będą gorzko płakać nad nim, jak się płacze gorzko nad pierworodnym. 2Ko 7:11 To bowiem, że byliście zasmuceni według Boga, jakąż wielką wzbudziło w was pilność, jakie uniewinnianie się, jakie oburzenie, jaką bojaźń, jaką tęsknotę, jaką gorliwość, jakie wymierzenie kary! We wszystkim okazaliście się czyści w tej sprawie. Psm 119:6 Wtedy nie doznam wstydu, gdy będę zważał na wszystkie twoje przykazania. Psm 119:128 Bo wszystkie twoje przykazania uznaję za prawdziwe, a nienawidzę wszelkiej fałszywej drogi. (4) Ponieważ według Słowa Bożego nosimy „ciało śmierci”, skłonne do złego, upamiętanie powinno trwać przez całe nasze życie. Dlatego też obowiązkiem każdego człowieka jest upamiętanie się z każdego grzechu, który sobie uświadomił; musi to być czynione ze szczególną uwagą. Lk 19:5; 1Tm 1:13,15. Luk 19:5 A gdy Jezus przyszedł na to miejsce, spojrzał w górę, zobaczył go i powiedział: Zacheuszu, zejdź szybko, bo dziś muszę zatrzymać się w twoim domu. Luk 19:6 I zszedł szybko, i przyjął go z radością. Luk 19:7 A wszyscy, widząc to, szemrali: Do człowieka grzesznego przybył w gościnę. Luk 19:8 Zacheusz zaś stanął i powiedział do Pana: Panie, oto połowę mojego majątku daję ubogim, a jeśli kogoś w czymś oszukałem, oddaję poczwórnie. Zacheusz sumiennie pokutuje. 1Tm 1:13 Mnie, który przedtem byłem bluźniercą, prześladowcą i gnębicielem, ale dostąpiłem miłosierdzia, bo czyniłem to nieświadomie, w niewierze. 1Tm 1:14 A łaska naszego Pana stała się bardzo obfita wraz z wiarą i miłością, która jest w Chrystusie Jezusie. 1Tm 1:15 Wiarygodne to słowa i godne całkowitego przyjęcia, że Chrystus Jezus przyszedł na świat, aby zbawić grzeszników, z których ja jestem pierwszy. Paweł ma świadomość grzeszności przez cały czas. 1Jn 1:8 Jeśli mówimy, że nie mamy grzechu, sami siebie zwodzimy i nie ma w nas prawdy. 1Jn 1:9 Jeśli wyznajemy nasze grzechy, Bóg jest wierny i sprawiedliwy, aby nam przebaczyć grzechy i oczyścić nas z wszelkiej nieprawości. 1Jn 1:10 Jeśli mówimy, że nie zgrzeszyliśmy, robimy z niego kłamcę i nie ma w nas jego słowa. Jeśli nie ma w Tobie pokuty za grzechy, to choćbyś przeżywał wcześniej jakieś przeżycia i emocjonalne uniesienia, pokuty, to stan twojego serca dzisiaj może być świadectwem, że wcześniejsze twoje doświadczenia nie pochodziły od Ducha Świętego. Lub trwasz obecnie w jakimś grzechu i zatwardziłeś swoje serce. W jednym i drugim przypadku jedyną słuszną reakcją jest zwrócenie się do Jezusa. (5) W przymierzu łaski Bóg całkowicie zagwarantował zachowanie wierzących w stanie zbawienia, a chociaż najmniejszy grzech zasługuje na potępienie, nie zdarzy się tak wielki grzech, który by przyniósł potępienie tym, którzy się upamiętują. To sprawia, że ciągłe zwiastowanie upamiętania jest konieczne. Iz 1:16-18; 55:7; Rz 6:23 Izj 1:16 Obmyjcie się i oczyśćcie; usuńcie sprzed moich oczu zło waszych uczynków; przestańcie źle czynić. Izj 1:17 Uczcie się czynić dobrze; szukajcie tego, co sprawiedliwe, wspomagajcie uciśnionego, brońcie sieroty, wstawiajcie się za wdową. Izj 1:18 Chodźcie teraz, a rozsądźmy, mówi PAN: Choćby wasze grzechy były jak szkarłat, jak śnieg wybieleją; choćby były czerwone jak karmazyn, staną się białe jak wełna. Izj 55:7 Niech bezbożny opuści swoją drogę, a człowiek nieprawy swoje myśli i niech wróci do PANA, a on się zlituje; niech wróci do naszego Boga, gdyż jest on hojny w przebaczeniu. Rzm 6:23 Zapłatą bowiem za grzech jest śmierć, ale darem łaski Boga jest życie wieczne w Jezusie Chrystusie, naszym Panu. DOBRE UCZYNKI (1) Tylko te uczynki, które Bóg przykazał w swoim świętym Słowie, mogą być uznane za dobre. Uczynki, których ludzie dokonali w ślepej gorliwości lub z powodu udawania dobrych intencji, nie są dobre, ponieważ nie uznaje ich Pismo Święte. Izj 29:13 Mówi więc PAN: Ponieważ ten lud zbliża się do mnie swymi ustami i czci mnie swymi wargami, a jego serce jest daleko ode mnie i jego bojaźń wobec mnie jest wyuczoną przez nakazy ludzi; Mic 6:8 On ci oznajmił, człowieku, co jest dobre i czego PAN żąda od ciebie: jedynie tego, byś czynił sprawiedliwie, kochał miłosierdzie i pokornie chodził z twoim Bogiem. Mat 15:9 Lecz na próżno mnie czczą, ucząc nauk, które są przykazaniami ludzkimi. Heb 13:21 Niech was uczyni doskonałymi w każdym dobrym uczynku, abyście spełniali jego wolę, dokonując w was tego, co miłe w jego oczach, przez Jezusa Chrystusa, któremu chwała na wieki wieków. Amen. (2) Uczynki, które są naprawdę dobre i które są dokonane w posłuszeństwie Bożym przykazaniom, są owocami i dowodem prawdziwej i żywej wiary. Przez nie wierzący okazują swoją wdzięczność, wzmacniają pewność swojego zbawienia, budują braci, ozdabiają swoje chrześcijańskie świadectwo i pozbawiają swoich przeciwników argumentów przeciwko Ewangelii. W tym wszystkim uwielbiają Boga, który uczynił ich tym, kim są, tj. nowymi stworzeniami w Chrystusie i jako tacy wydają owoc, który dowodzi świętości, a rezultatem tego wszystkiego jest życie wieczne. Mat 5:16 Tak niech wasza światłość świeci przed ludźmi, aby widzieli wasze dobre uczynki i chwalili waszego Ojca, który jest w niebie. Rzm 6:22 Lecz teraz, uwolnieni od grzechu, gdy staliście się sługami Boga, macie swój pożytek ku uświęceniu, a na końcu życie wieczne. Efz 2:10 Jesteśmy bowiem jego dziełem, stworzeni w Chrystusie Jezusie do dobrych uczynków, które Bóg wcześniej przygotował, abyśmy w nich postępowali. Flp 1:11 Napełnieni owocami sprawiedliwości, które przynosicie przez Jezusa Chrystusa ku chwale i czci Boga. 1Tm 6:1 Wszyscy słudzy, którzy są pod jarzmem, niech uważają swych panów za godnych wszelkiej czci, aby nie bluźniono imieniu Boga i nauce. Jak 2:22 Widzisz, że wiara współdziałała z jego uczynkami i przez uczynki wiara stała się doskonała. 1Pt 2:15 Taka bowiem jest wola Boga, abyście dobrze czyniąc, zamknęli usta niewiedzy głupich ludzi; 2Pt 1:5 Dlatego też, dokładając wszelkich starań, dodajcie do waszej wiary cnotę, do cnoty poznanie; 2Pt 1:6 Do poznania powściągliwość, do powściągliwości cierpliwość, do cierpliwości pobożność; 2Pt 1:7 Do pobożności braterską życzliwość, a do życzliwości braterskiej miłość. 2Pt 1:8 Gdy bowiem będą one w was, i to w obfitości, to nie uczynią was bezczynnymi ani bezowocnymi w poznawaniu naszego Pana Jezusa Chrystusa. 2Pt 1:9 Kto zaś ich nie ma, jest ślepy, krótkowzroczny i zapomniał, że został oczyszczony ze swoich dawnych grzechów. 2Pt 1:10 Dlatego, bracia, tym bardziej starajcie się umocnić wasze powołanie i wybranie. To bowiem czyniąc, nigdy się nie potkniecie. 2Pt 1:11 W ten sposób hojnie będzie wam dane wejście do wiecznego królestwa naszego Pana i Zbawiciela, Jezusa Chrystusa. 1Jn 2:3 A po tym poznajemy, że go znamy, jeśli zachowujemy jego przykazania. 1Jn 2:4 Kto mówi: Znam go, a nie zachowuje jego przykazań, jest kłamcą i nie ma w nim prawdy. 1Jn 2:5 Lecz kto zachowuje jego słowo, w nim prawdziwie wypełniła się miłość Boga. Po tym poznajemy, że w nim jesteśmy. (3) Zdolność wierzących do czynienia dobrych uczynków nie wynika z nich samych, lecz pochodzi jedynie z Ducha Chrystusowego. Jednakże oprócz łask, które przyjmują od Niego na początku, potrzebują również i potem ciągłego Jego wpływu, aby chcieli i mogli pełnić uczynki, które Jemu się podobają. Jednakże nie oznacza to, że bez tego szczególnego wpływu mogliby bezkarnie zaniedbywać swoje obowiązki, ponieważ muszą okazywać pilność w pobudzaniu do działania łaski Bożej, która jest w nich. Izj 64:7 I nie ma nikogo, kto by wzywał twego imienia i zbudził się, aby się ciebie chwycić. Zakryłeś bowiem swoje oblicze przed nami i sprawiłeś, że niszczejemy z powodu naszych nieprawości. 2Ko 3:5 Nie żebyśmy sami z siebie byli w stanie pomyśleć coś jakby z samych siebie, lecz nasza możność jest z Boga. 2Ko 3:6 On też uczynił nas zdolnymi sługami nowego testamentu, nie litery, ale Ducha; litera bowiem zabija, Duch zaś ożywia. Flp 2:12 Dlatego, moi umiłowani, tak jak zawsze byliście posłuszni, nie tylko w mojej obecności, ale jeszcze bardziej teraz, pod moją nieobecność, z bojaźnią i drżeniem wykonujcie swoje zbawienie. Flp 2:13 Bóg bowiem sprawia w was i chęć, i wykonanie według jego upodobania. Jan 15:1 Ja jestem prawdziwą winoroślą, a mój Ojciec jest winogrodnikiem. Jan 15:2 Każdą latorośl, która we mnie nie wydaje owocu, odcina, a każdą, która wydaje owoc, oczyszcza, aby wydawała obfitszy owoc. Jan 15:3 Wy już jesteście czyści z powodu słów, które do was mówiłem. Jan 15:4 Trwajcie we mnie, a ja w was. Jak latorośl nie może wydawać owocu sama z siebie, jeśli nie będzie trwała w winorośli, tak i wy, jeśli nie będziecie trwać we mnie. Jan 15:5 Ja jestem winoroślą, a wy jesteście latoroślami. Kto trwa we mnie, a ja w nim, ten wydaje obfity owoc, bo beze mnie nic nie możecie zrobić. Jan 15:8 W tym będzie uwielbiony mój Ojciec, że wydacie obfity owoc; i będziecie moimi uczniami. Jan 15:16 Nie wy mnie wybraliście, ale ja was wybrałem i przeznaczyłem, abyście wyszli i wydali owoc, i aby wasz owoc trwał, i aby Ojciec dał wam to, o cokolwiek poprosicie go w moje imię. Heb 6:11 Pragniemy zaś, aby każdy z was okazywał tę samą gorliwość, żebyście mieli pełnię nadziei aż do końca; Heb 6:12 Abyście nie byli ociężali, ale naśladowali tych, którzy przez wiarę i cierpliwość dziedziczą obietnice. Rzm 12:11 W pracy nieleniwi, pałający duchem, służący Panu; 2Pt 1:5 Dlatego też, dokładając wszelkich starań, dodajcie do waszej wiary cnotę, do cnoty poznanie; (4) Okazując posłuszeństwo Bogu, ci wierzący, którzy osiągają najwyższy poziom w tym życiu, mimo to są tak dalecy od wykonywania uczynków nadobowiązkowych (tzn. ponad to, czego Bóg faktycznie wymaga), że nadal brakuje im wiele z tego, co jest ich obowiązkiem, co powinni czynić. Gal 5:17 Ciało bowiem pożąda na przekór Duchowi, a Duch na przekór ciału; są one sobie przeciwne, tak że nie możecie czynić tego, co chcecie. (5) Nawet przy pomocy naszych najlepszych uczynków nie możemy zasłużyć sobie ani na przebaczenie grzechów, ani na dar życia wiecznego od Boga, ponieważ te uczynki nie dadzą się porównać z chwałą, która nas czeka. A ponadto istnieje nieskończona przepaść między nami a Bogiem, i żaden nasz uczynek nie może Bogu przynieść pożytku ani stać się zapłatą za dług naszych poprzednich grzechów. W rzeczywistości, nawet gdy uczynimy wszystko co do nas należy, wykonaliśmy zaledwie naszą powinność i pozostajemy nieużytecznymi sługami. Musimy również pamiętać, że nasze dobre uczynki są wynikiem działającego w nas Ducha Świętego. Na tyle zaś, na ile są one naszym dziełem, są zepsute i tak bardzo wymieszane ze słabością i niedoskonałością, że całkowicie nie spełniają Bożych wymagań. Ps 143:2; Iz 64:6; Lk 17:10; Rz 3:20; 4:6; Gal 5:22-23; Ef 2:8-9. (6) Jednakże, ponieważ wierzący są przyjęci przez Boga w Chrystusie, ich uczynki również są przyjęte jako dokonane w Chrystusie. Nie chodzi o to, że w tym życiu Są one bez zarzutu i nienaganne w oczach Bożych, lecz o to, że gdy Bóg patrzy na nie przez swojego Syna, znajduje upodobanie w tym, by przyjąć i nagrodzić to, co jest szczere, choćby nawet towarzyszyło temu wiele słabości i niedoskonałości. Mt 25:21,23; Ef 1:6; Hbr 6:10; 1P 2:5. (7) Jeśli chodzi o uczynki nieodrodzonych ludzi, nawet jeśli Bóg je nakazuje i nawet jeśli są bardzo użyteczne dla nich i dla innych, pozostają nadal grzesznymi uczynkami z następujących powodów: Nie pochodzą z serca oczyszczonego wiarą; nie są czynione w sposób, jaki zaleca Pismo Święte; nie są nakierowane na chwałę Bożą jako jedyny ostateczny cel. Dlatego też nie mogą podobać się Bogu ani nie mogą sprawić, by człowiek był godny otrzymać łaskę. Jednakże zaniedbanie takich uczynków jest bardziej grzeszne i bardziej obraża Boga niż ich wykonywanie. Rdz 4:5; 1Krl 21:27,29; 2Krl 10:30; Job 21:14-15; Am 5:21-22; Mt 6:2,5; 25:41-43; Rz 9:16; 1Kor 13:1; Tt 3:5; Hbr 11:4,6. WYTRWANIE ŚWIĘTYCH (1) Święci, których Bóg przyjął w Umiłowanym, w Chrystusie, są rzeczywiście powołani i uświęceni przez Jego Ducha. Bóg udzielił im kosztownej wiary, która należy do wszystkich Jego wybranych. Ludzie, którym te błogosławieństwa zostały udzielone, nie mogą ani całkowicie, ani ostatecznie odpaść od stanu łaski, lecz z pewnością wytrwają w łasce do końca i będą zbawieni na wieki, ponieważ Bóg nigdy nie cofnie swojego powołania i swoich darów. Bóg nie przestaje rodzić i pielęgnować w nich wiary, upamiętania, miłości, radości, nadziei i wszystkich łask Ducha Świętego, prowadzących do nieśmiertelności. Wiele burz i powodzi może zwalić się na nich, jednakże nigdy nie zostaną zepchnięci z fundamentu i skały, na której przez wiarę mocno się opierają. Nawet jeśli niewiara i pokuszenia szatana sprawią, że chwilowo stracą z oczu Bożą światłość i miłość, niezmienny Bóg nadal pozostaje ich Bogiem i On na pewno ich zachowa i zbawi swoją mocą, aż obejmą w posiadanie swoją nabytą własność; są bowiem wyryci na Jego dłoniach, a ich imiona zostały od wieczności zapisane w księdze życia. Psm 89:26 On zawoła: Ty jesteś moim ojcem, moim Bogiem i skałą mego zbawienia. Psm 89:27 Ja też uczynię go pierworodnym i najwyższym wśród królów ziemi. Psm 89:28 Na wieki zachowam dla niego swoje miłosierdzie, a moje przymierze z nim będzie trwałe. Psm 89:29 Jego potomstwo utrwalę na wieki, a jego tron – jak dni niebios. Psm 89:30 Ale jeśli jego synowie porzucą moje prawo i nie będą postępowali według moich nakazów; Psm 89:31 Jeśli moje ustawy znieważą, a moich przykazań nie będą przestrzegać; Psm 89:32 Wtedy ukarzę rózgą ich przestępstwo, a ich nieprawość biczami. Psm 89:33 Ale nie odbiorę mu mojego miłosierdzia ani nie zawiodę w mojej wierności. Psm 89:34 Nie złamię mego przymierza ani nie zmienię tego, co wyszło z moich ust. Psm 89:35 Raz przysiągłem na moją świętość, że nie skłamię Dawidowi. Psm 89:36 Jego potomstwo będzie trwać na wieki, a jego tron jak słońce przede mną; Psm 89:37 Jak księżyc będzie utwierdzone na wieki i jak wierny świadek na niebie. Sela. Jan 10:27 Moje owce słuchają mego głosu i ja je znam, a one idą za mną. Jan 10:28 A ja daję im życie wieczne i nigdy nie zginą ani nikt nie wydrze ich z mojej ręki. Jan 10:29 Mój Ojciec, który mi je dał, większy jest od wszystkich i nikt nie może wydrzeć ich z ręki mego Ojca. 1Ko 11:32 Lecz gdy jesteśmy sądzeni, przez Pana jesteśmy karceni, abyśmy nie byli potępieni wraz ze światem. Flp 1:6 Będąc tego pewien, że ten, który rozpoczął w was dobre dzieło, dokończy go do dnia Jezusa Chrystusa. 2Tm 2:19 Mimo to fundament Boży stoi niewzruszony, mając taką pieczęć: Zna Pan tych, którzy należą do niego, oraz: Niech odstąpi od nieprawości każdy, kto wzywa imienia Chrystusa. 1Jn 2:19 Wyszli spośród nas, ale nie byli z nas. Gdyby bowiem byli z nas, zostaliby z nami. Lecz wyszli spośród nas, aby się okazało, że nie wszyscy są z nas. (2) Wytrwanie świętych nie zależy od ich własnej wolnej woli, lecz od niezmienności decyzji o wybraniu, która z kolei zależy od niezależnej i niezmiennej miłości Boga Ojca, od skuteczności zasług i orędownictwa Jezusa Chrystusa oraz jedności świętych z Nim, od przyrzeczenia Bożego, od niezmiennego charakteru świętych, w których mieszka Duch Święty, od Bożej natury, której Są uczestnikami i wreszcie od warunków przymierza łaski. Wszystkie te czynniki gwarantują pewność i niezawodność wytrwania świętych. Jer 32:40 I zawrę z nimi wieczne przymierze, że się od nich nie odwrócę i nie przestanę im dobrze czynić, lecz włożę w ich serca moją bojaźń, aby nie odstępowali ode mnie. Rzm 5:9 Tym bardziej więc teraz, będąc usprawiedliwieni jego krwią, będziemy przez niego ocaleni od gniewu. Rzm 5:10 Jeśli bowiem, będąc nieprzyjaciółmi, zostaliśmy pojednani z Bogiem przez śmierć jego Syna, tym bardziej, będąc pojednani, będziemy ocaleni przez jego życie. Rzm 8:29 Tych bowiem, których on przedtem znał, tych też przeznaczył, aby stali się podobni do obrazu jego Syna, żeby on był pierworodny między wieloma braćmi. Rzm 8:30 Tych zaś, których przeznaczył, tych też powołał, a których powołał, tych też usprawiedliwił, a których usprawiedliwił, tych też uwielbił. Rzm 9:11 Gdy dzieci jeszcze się nie urodziły i nie zrobiły nic dobrego ani złego, aby zgodnie z wybraniem trwało postanowienie Boga, nie z uczynków, ale z tego, który powołuje; Rzm 9:12 Powiedziano jej, że starszy będzie służył młodszemu; Rzm 9:13 Jak jest napisane: Jakuba umiłowałem, ale Ezawa znienawidziłem. Rzm 9:14 Cóż więc powiemy? Czy Bóg jest niesprawiedliwy? Nie daj Boże! Rzm 9:15 Mówi bowiem do Mojżesza: Zmiłuję się, nad kim się zmiłuję, a zlituję się, nad kim się zlituję. Rzm 9:16 A więc nie zależy to od tego, który chce, ani od tego, który zabiega, ale od Boga, który okazuje miłosierdzie. Heb 6:17 Dlatego też Bóg, chcąc dobitniej okazać dziedzicom obietnicy niezmienność swojego postanowienia, poręczył ją przysięgą; Heb 6:18 Abyśmy przez dwie niezmienne rzeczy, w których jest niemożliwe, aby Bóg kłamał, mieli silną pociechę, my, którzy uciekliśmy, by pochwycić się zaoferowanej nam nadziei; 1Jn 3:9 Każdy, kto się narodził z Boga, nie popełnia grzechu, bo jego nasienie w nim pozostaje i nie może grzeszyć, gdyż narodził się z Boga. (3) Z rozmaitych powodów – przez pokuszenia szatana i świata, przez ataki pozostającego w wierzących grzechu, przez zaniedbanie środków łaski darowanych im do wytrwania – święci mogą upaść w straszne grzechy i mogą nawet pozostać w nich przez jakiś czas. W ten sposób narażają się na gniew Boży, zasmucając Jego Ducha Świętego; pozbawiają się łask, tracą pociechę, doznają zatwardzenia serca i wyrzutów sumienia, ranią i gorszą innych oraz ściągają na siebie Boże karcenie. Jednakże, ponieważ Są świętymi, ich upamiętanie zostanie odnowione i przez wiarę będą zachowani w Chrystusie Jezusie aż do końca. 2Sm 12:13 Wtedy Dawid powiedział do Natana: Zgrzeszyłem przeciw PANU. Natan zaś odpowiedział Dawidowi: PAN też przebaczył ci twój grzech, nie umrzesz. 2Sm 12:14 Ponieważ jednak przez ten czyn dałeś wrogom PANA powód, by bluźnili, syn, który ci się urodził, na pewno umrze. Psm 32:3 Gdy milczałem, moje kości schły od moich całodziennych narzekań. Psm 32:4 We dnie i w nocy bowiem ciążyła na mnie twoja ręka, usychałem jak podczas letniej suszy. Sela. Psm 51:11 Nie odrzucaj mnie sprzed twego oblicza i nie odbieraj mi swego Ducha Świętego. Psm 51:12 Przywróć mi radość twego zbawienia i wesprzyj mnie duchem ochoczym. Psm 51:13 Wtedy będę nauczał przestępców twoich dróg i grzesznicy nawrócą się do ciebie. Izj 64:5 Wychodzisz naprzeciw radosnego i czyniącego sprawiedliwość, i tych, którzy krocząc po twoich drogach pamiętają o tobie. Oto się rozgniewałeś, gdyż grzeszyliśmy ustawicznie, nie krocząc po tych drogach, lecz będziemy zbawieni. Izj 64:9 Nie gniewaj się, PANIE, tak bardzo i nie pamiętaj o naszych nieprawościach na wieki. Oto spójrz, prosimy, my wszyscy jesteśmy twoim ludem. Mat 26:70 Lecz on wyparł się wobec wszystkich, mówiąc: Nie wiem, o czym mówisz. Mat 26:71 A gdy wyszedł do przedsionka, zobaczyła go inna dziewczyna i powiedziała do tych, którzy tam byli: On też był z Jezusem z Nazaretu. Mat 26:72 I znowu wyparł się pod przysięgą: Nie znam tego człowieka. Mat 26:73 Po chwili ci, którzy tam stali, podeszli i powiedzieli do Piotra: Na pewno ty też jesteś jednym z nich, bo i twoja mowa cię zdradza. Mat 26:74 Wtedy zaczął się zaklinać i przysięgać: Nie znam tego człowieka. I zaraz zapiał kogut. Mat 26:75 I przypomniał sobie Piotr słowa Jezusa, który mu powiedział: Zanim kogut zapieje, trzy razy się mnie wyprzesz. Wyszedł na zewnątrz i gorzko zapłakał. Luk 22:61 A Pan odwrócił się i spojrzał na Piotra. I przypomniał sobie Piotr słowa Pana, jak mu powiedział: Zanim kogut zapieje, trzy razy się mnie wyprzesz. Luk 22:62 I Piotr, wyszedłszy na zewnątrz, gorzko zapłakał. Luk 22:32 Lecz ja prosiłem za tobą, żeby nie ustała twoja wiara. Ty zaś, gdy się nawrócisz, utwierdzaj swoich braci. Efz 4:30 I nie zasmucajcie Bożego Ducha Świętego, którym jesteście zapieczętowani na dzień odkupienia. PEWNOŚĆ ŁASKI I ZBAWIENIA (1) Chociaż niestali wierzący lub inni nieodrodzeni ludzie mogą zostać zwiedzeni przez błędne, wymyślone przez siebie mniemania i wydaje im się, że są w Bożej łasce i w stanie zbawienia (choć są to w istocie fałszywe i zgubne nadzieje), jednak wszyscy, którzy prawdziwie wierzą w Pana Jezusa Chrystusa i miłują Go szczerze, usiłując zachować dobre sumienie i postępować zgodnie z Jego wolą, mogą w tym życiu posiąść pewność, że są w stanie łaski, mogą radować się nadzieją chwały Bożej, wiedząc, że ta nadzieja nigdy ich nie zawiedzie. Job 8:13-14; Mt 7:22-23; Rz 5:2,5; 1Jn 2:3; 3:14,18-19,21,24; 5:13. Mat 7:21 Nie każdy, kto mi mówi: Panie, Panie, wejdzie do królestwa niebieskiego, lecz ten, kto wypełnia wolę mojego Ojca, który jest w niebie. Mat 7:22 Wielu powie mi tego dnia: Panie, Panie, czyż nie prorokowaliśmy w twoim imieniu i w twoim imieniu nie wypędzaliśmy demonów, i w twoim imieniu nie czyniliśmy wielu cudów? Mat 7:23 A wtedy im oświadczę: Nigdy was nie znałem. Odstąpcie ode mnie wy, którzy czynicie nieprawość. 1Jn 2:3 A po tym poznajemy, że go znamy, jeśli zachowujemy jego przykazania. 1Jn 3:18 Moje dzieci, nie miłujmy słowem ani językiem, ale uczynkiem i prawdą. 1Jn 3:19 Po tym poznamy, że jesteśmy z prawdy i uspokoimy przed nim nasze serca. 1Jn 3:24 Bo kto zachowuje jego przykazania, mieszka w nim, a on w nim. A wiemy, że w nas mieszka, przez Ducha, którego nam dał. 1Jn 5:13 To napisałem wam, którzy wierzycie w imię Syna Bożego, abyście wiedzieli, że macie życie wieczne i abyście wierzyli w imię Syna Bożego. Przypomnij fragment a Mat.7:21-23 i nawiąż do dalszych słów Jezusa o dwóch ludziach – skała i piasek. (2) Pewność zbawienia, którą posiadają święci Boży, nie jest jedynie przypuszczeniem i prawdopodobieństwem opartym na złudnej nadziei, lecz niezmienną pewnością wiary opartej na krwi i sprawiedliwości Chrystusa objawionej w Ewangelii. Wynika ona również z wewnętrznego potwierdzenia łask Ducha Świętego, ponieważ z tymi łaskami związane są Boże obietnice. Dalej, jest ona oparta na świadectwie Ducha Świętego, jako Ducha usynowienia, ponieważ On świadczy wespół z duchem naszym, że jesteśmy dziećmi Bożymi. To świadectwo powoduje, że nasze serca pozostają pokorne i święte. Rz 8:15-16; Hbr 6:11,17-19; 2P 1:4-5,10-11; 1Jn 3:1-3. Rzm 8:15 Gdyż nie otrzymaliście ducha niewoli, aby znowu się bać, ale otrzymaliście Ducha usynowienia, przez którego wołamy: Abba, Ojcze! Rzm 8:16 Ten to Duch poświadcza naszemu duchowi, że jesteśmy dziećmi Bożymi. Heb 6:11 Pragniemy zaś, aby każdy z was okazywał tę samą gorliwość, żebyście mieli pełnię nadziei aż do końca; Heb 6:17 Dlatego też Bóg, chcąc dobitniej okazać dziedzicom obietnicy niezmienność swojego postanowienia, poręczył ją przysięgą; Heb 6:18 Abyśmy przez dwie niezmienne rzeczy, w których jest niemożliwe, aby Bóg kłamał, mieli silną pociechę, my, którzy uciekliśmy, by pochwycić się zaoferowanej nam nadziei; Heb 6:19 Którą mamy jako kotwicę duszy, bezpieczną i niewzruszoną, sięgającą poza zasłonę; 2Pt 1:4 Przez to zostały nam dane bardzo wielkie i cenne obietnice, abyście przez nie stali się uczestnikami Boskiej natury, uniknąwszy zepsucia, które wskutek pożądliwości jest na świecie. 2Pt 1:10 Dlatego, bracia, tym bardziej starajcie się umocnić wasze powołanie i wybranie. To bowiem czyniąc, nigdy się nie potkniecie. 2Pt 1:11 W ten sposób hojnie będzie wam dane wejście do wiecznego królestwa naszego Pana i Zbawiciela, Jezusa Chrystusa. 1Jn 3:1 Patrzcie, jaką miłością obdarzył nas Ojciec, że zostaliśmy nazwani dziećmi Bożymi. Dlatego świat nas nie zna, bo jego nie zna. 1Jn 3:2 Umiłowani, teraz jesteśmy dziećmi Bożymi, ale jeszcze się nie objawiło, czym będziemy. Wiemy jednak, że gdy on się objawi, będziemy podobni do niego, gdyż ujrzymy go takim, jakim jest. 1Jn 3:3 A każdy, kto pokłada w nim tę nadzieję, oczyszcza się, jak i on jest czysty. (3) Niezachwiana pewność zbawienia nie jest fundamentalną częścią zbawienia, ponieważ prawdziwie wierzący może długo na nią oczekiwać i przejść przez wiele trudności, zanim ją osiągnie. Nie jest to sprawą nadzwyczajnego objawienia, ponieważ jeśli człowiek właściwie użyje środków łaski i może przez Ducha Świętego poznać to, co wierzący otrzymują od Boga jako dar, może to również osiągnąć. Jest więc obowiązkiem każdego okazywanie jak najwyższej pilności w utwierdzaniu swego powołania i wybrania. Czyniąc to, doświadczy większego pokoju i radości w Duchu Świętym, większej miłości i wdzięczności dla Boga oraz wzrastającej siły i radości w pilnym posłuszeństwie. Te sprawy są naturalnym wynikiem pewności zbawienia i tworzą mocny dowód, że pewność nie prowadzi ludzi do rozwiązłego życia. Ps 77:1-12; 88:1-19; 119:32; Iz 50:10; Rz 5:1-2,5; 6:1-2; 14:17; Tt2:11-12,14; Hbr 6:11-12; 1Jn 4:13. Rzm 5:1 Będąc więc usprawiedliwieni przez wiarę, mamy pokój z Bogiem przez naszego Pana Jezusa Chrystusa; Rzm 5:2 Dzięki któremu też otrzymaliśmy dostęp przez wiarę do tej łaski, w której trwamy i chlubimy się nadzieją chwały Boga. 1Jn 4:13 Po tym poznajemy, że w nim mieszkamy, a on w nas, że dał nam ze swego Ducha. Rzm 14:17 Królestwo Boże bowiem to nie pokarm i napój, ale sprawiedliwość, pokój i radość w Duchu Świętym. Rzm 6:1 Cóż więc powiemy? Czy mamy trwać w grzechu, aby łaska obfitowała? Rzm 6:2 Nie daj Boże! My, którzy umarliśmy dla grzechu, jakże możemy jeszcze w nim żyć? Tyt 2:11 Objawiła się bowiem łaska Boga, niosąca zbawienie wszystkim ludziom; Tyt 2:12 Pouczająca nas, abyśmy wyrzekłszy się bezbożności i światowych pożądliwości, trzeźwo, sprawiedliwie i pobożnie żyli na tym świecie; Tyt 2:13 Oczekując błogosławionej nadziei i chwalebnego objawienia się wielkiego Boga i Zbawiciela naszego, Jezusa Chrystusa; Tyt 2:14 Który wydał samego siebie za nas, aby nas wykupić od wszelkiej nieprawości i oczyścić sobie lud na własność, gorliwy w spełnianiu dobrych uczynków. Heb 6:11 Pragniemy zaś, aby każdy z was okazywał tę samą gorliwość, żebyście mieli pełnię nadziei aż do końca; Heb 6:12 Abyście nie byli ociężali, ale naśladowali tych, którzy przez wiarę i cierpliwość dziedziczą obietnice. (4) Prawdziwi wierzący mogą przeżywać wahania co, do pewności zbawienia; czasami bardziej, czasami mniej. Mogą okazać się niedbałymi w zachowaniu go, jeśli na przykład pozwolą sobie, aby jakiś szczególny grzech zranił ich sumienie i zasmucił Ducha Świętego; albo na przykład ogarnie ich jakaś mocna pokusa; czy też wyda im się, że odeszła od nich Boża obecność i ogarnęła ich ciemność, co Bóg dopuszcza nawet wobec tych, którzy boją się Jego imienia. Jednak cokolwiek by się nie wydarzyło, niezmiennie w nich pozostają: nowa natura zrodzona z Boga, życie wiary, miłość do Chrystusa i braci, szczerość serca, świadomość obowiązku – z tych powodów oraz przez dzieło Ducha Świętego nadal wykonywane w nich, pewność zbawienia może w odpowiednim czasie znowu ożyć. Do tego czasu, te same wpływy zachowują ich od zupełnej rozpaczy. Ps 30:8; 31:23; 42:6,12; 51:9,13,15; 77:7-9; 116:12; Pnp 5 2-3,6; Tr3:26-31; Lk 22:32; 1Jn 3:9. Luk 22:32 Lecz ja prosiłem za tobą, żeby nie ustała twoja wiara. Ty zaś, gdy się nawrócisz, utwierdzaj swoich braci. 1Jn 3:9 Każdy, kto się narodził z Boga, nie popełnia grzechu, bo jego nasienie w nim pozostaje i nie może grzeszyć, gdyż narodził się z Boga. List Jana został napisany aby rozwiać ich wątpliwości, czy rzeczywiście poznali prawdę o Chrystusie. PRAWO BOŻE (1) Bóg wypisał w sercu Adama swoje Prawo, wymagające od niego pełnego posłuszeństwa; szczególny zaś nacisk położył na jedno przykazanie, aby nie jadł z drzewa wiadomości dobrego i złego. W ten sposób Adam i całe jego potomstwo byli zobowiązani do osobistego, pełnego, dokładnego i bezustannego posłuszeństwa. Bóg obiecał życie za posłuszeństwo i zagroził śmiercią za przestąpienie Prawa; przedtem zaś wyposażył Adama w zdolność i możliwość przestrzegania tego Prawa. Rdz 2:16-17; Kzn 7:29; Rz 10:5; Gal 3:10,12. Rdz 2:16 I rozkazał PAN Bóg człowiekowi: Możesz jeść do woli z każdego drzewa ogrodu; Rdz 2:17 Ale z drzewa poznania dobra i zła jeść nie będziesz, bo tego dnia, kiedy zjesz z niego, na pewno umrzesz. Kzn 7:29 Oto to tylko odkryłem: Bóg stworzył człowieka prawego, ale oni szukali rozlicznych wymysłów. Rzm 10:5 Gdyż Mojżesz pisze o sprawiedliwości, która jest z prawa: Kto te rzeczy wypełnia, przez nie będzie żył. Gal 3:10 Na wszystkich bowiem, którzy są z uczynków prawa, ciąży przekleństwo, bo jest napisane: Przeklęty każdy, kto nie wytrwa w wypełnianiu wszystkiego, co jest napisane w księdze Prawa. Gal 3:11 A że przez prawo nikt nie jest usprawiedliwiony przed Bogiem, jest oczywiste, bo: Sprawiedliwy będzie żył z wiary. Gal 3:12 Prawo zaś nie jest z wiary, lecz: Człowiek, który je wypełnia, przez nie będzie żył. (2) To samo Prawo, które kiedyś zostało zapisane w sercu człowieka, pozostało doskonałą miarą sprawiedliwości po upadku Adama i zostało dane przez Boga na Górze Synaj, w formie Dziesięciorga Przykazań spisanych na dwóch tablicach. Pierwsze cztery przykazania zawierają powinności w stosunku do Boga, a pozostałe sześć – w stosunku do drugiego człowieka. Są one znane jako prawo moralne. Pwt 10:4; Rz 2:14-15. Pwt 10:4 I PAN napisał na tych tablicach takie pismo jak poprzednio, dziesięć przykazań, które PAN wypowiedział do was na górze spośród ognia w dniu zgromadzenia. I dał mi je PAN. Rzm 2:14 Gdy bowiem poganie, którzy nie mają prawa, z natury czynią to, co jest w prawie, oni, nie mając prawa, sami dla siebie są prawem. Rzm 2:15 Oni to ukazują działanie prawa wpisanego w ich serca, za poświadczeniem ich sumienia i myśli wzajemnie się oskarżających lub też usprawiedliwiających); (3) Oprócz Prawa moralnego Bóg dał także Izraelitom prawa obrzędowe, które były obrazem rzeczy przyszłych. Te dzielą się na dwie grupy. Do pierwszej zaliczają się obrzędy, częściowo związane z oddawaniem czci Bogu, które obrazowały Chrystusa, Jego łaski, działania, cierpienia i błogosławieństwa, które uzyskał dla nas. Druga grupa zawiera różne instrukcje związane z powinnościami moralnymi. Wszystkie te prawa ceremonialne były uświęcone Bożym nakazem i należało je spełniać aż do dni Nowego Testamentu, gdy zostały zniesione przez Jezusa Chrystusa, prawdziwego Mesjasza i jedynego Prawodawcę, który został upoważniony przez Ojca, aby je rozwiązać. 1Kor 5:7; Ef 2:14,16; Kol 2:14,16-17; Hbr 10:1. 1Ko 5:7 Usuńcie więc stary zakwas, abyście byli nowym ciastem, jako że jesteście przaśni. Chrystus bowiem, nasza Pascha, został ofiarowany za nas. Heb 10:1 Prawo bowiem, zawierając cień przyszłych dóbr, a nie sam obraz rzeczy, nie może nigdy przez te same ofiary, które co roku są nieustannie składane, uczynić doskonałymi tych, którzy przychodzą. Efz 2:14 On bowiem jest naszym pokojem, on, który z obydwu uczynił jedno i zburzył stojący pośrodku mur, który był przegrodą; Efz 2:15 Znosząc przez swoje ciało nieprzyjaźń, prawo przykazań wyrażone w przepisach, aby z dwóch stworzyć w samym sobie jednego nowego człowieka, czyniąc pokój; Efz 2:16 I aby pojednać z Bogiem obydwu w jednym ciele przez krzyż, zgładziwszy przez niego nieprzyjaźń. Kol 2:14 Wymazał obciążający nas wykaz zawarty w przepisach, który był przeciwko nam, i usunął go z drogi, przybiwszy do krzyża; Kol 2:15 I rozbroiwszy zwierzchności i władze, jawnie wystawił je na pokaz, gdy przez niego odniósł triumf nad nimi. Kol 2:16 Niech więc nikt was nie osądza z powodu jedzenia lub picia, co do święta, nowiu księżyca lub szabatów. (4) Bóg dał też ludowi izraelskiemu różne prawa sądowe, które mieli stosować tak długo, jak długo będą istnieć jako naród. Zasady sprawiedliwości, które z nich wynikały, Są nadal ważne nie dlatego, że znajdują się w Prawie Mojżeszowym, ale z powodu ich niezmiennego charakteru. 1Kor 9:8-10. 1Ko 9:8 Czy mówię to tylko na sposób ludzki? Czy nie mówi o tym także prawo? 1Ko 9:9 Jest bowiem napisane w Prawie Mojżesza: Nie zawiążesz pyska młócącemu wołowi. Czy o woły Bóg się troszczy? 1Ko 9:10 Czy raczej ze względu na nas to mówi? Przecież dla nas jest napisane, że w nadziei ma orać ten, kto orze, a ten, kto młóci w nadziei, swojej nadziei ma być uczestnikiem. (5) Posłuszeństwo Prawu moralnemu pozostaje na zawsze wiążące zarówno dla ludzi usprawiedliwionych, jak i dla wszystkich innych, a to ze względu na praktyczną treść tego Prawa, jak również ze względu na autorytet Boga-Stwórcy, który jest jego autorem. W Ewangelii Chrystus w żaden sposób nie przekreślił konieczności posłuszeństwa, wprost przeciwnie, wyraźnie podkreślił obowiązek przestrzegania tego moralnego prawa. Mt 5:17-19. Rz 3:31; 13:8-10; Jk 2:8,10-12. Mat 5:17 Nie sądźcie, że przyszedłem znieść Prawo albo Proroków. Nie przyszedłem znieść, ale wypełnić. Mat 5:18 Zaprawdę bowiem powiadam wam: Dopóki niebo i ziemia nie przeminą, ani jedna jota, ani jedna kreska nie przeminie z prawa, aż wszystko się wypełni. Mat 5:19 Kto by więc złamał jedno z tych najmniejszych przykazań i uczyłby tak ludzi, będzie nazwany najmniejszym w królestwie niebieskim. A kto by je wypełniał i uczył, ten będzie nazwany wielkim w królestwie niebieskim. Rzm 13:8 Nikomu nie bądźcie nic winni oprócz wzajemnej miłości. Kto bowiem miłuje bliźniego, wypełnił prawo. Rzm 13:9 Gdyż to: Nie będziesz cudzołożył, nie będziesz zabijał, nie będziesz kradł, nie będziesz fałszywie świadczył, nie będziesz pożądał i jakiekolwiek inne przykazanie, w tych słowach się streszcza, mianowicie: Będziesz miłował swego bliźniego jak samego siebie. Rzm 13:10 Miłość nie wyrządza zła bliźniemu. Tak więc wypełnieniem prawa jest miłość. Jak 2:8 A jeśli wypełniacie królewskie prawo zgodnie z Pismem: Będziesz miłował swego bliźniego jak samego siebie, dobrze czynicie. Jak 2:9 Lecz jeśli macie wzgląd na osobę, popełniacie grzech i jesteście osądzeni przez prawo jako przestępcy. Jak 2:10 Kto bowiem przestrzega całego prawa, a przekroczy jedno przykazanie, staje się winnym wszystkich. Jak 2:11 Bo ten, który powiedział: Nie będziesz cudzołożył, powiedział też: Nie będziesz zabijał. Jeżeli więc nie cudzołożysz, ale zabijasz, jesteś przestępcą prawa. Jak 2:12 Tak mówcie i tak czyńcie, jak ci, którzy mają być sądzeni przez prawo wolności. (6) Na tyle, na ile Prawo jest przymierzem uczynków, na podstawie których otrzymuje się usprawiedliwienie lub potępienie, na tyle nie odnosi się do prawdziwie wierzących. Jednak w innym sensie jest użyteczne zarówno dla nich, jak i innych jako zasada życia, która daje im poznanie woli Bożej i poucza o ich obowiązkach. W ten sposób nakłania i zobowiązuje do posłuszeństwa. Odsłania im również grzeszne zepsucie ich natury, serc i życia, tak żeby sprawdzając siebie w świetle Prawa, mogli być głębiej przekonani o swoim grzechu, upokorzyć się z jego powodu i bardziej go nienawidzić. Jednocześnie Prawo daje im wyraźne poznanie, że potrzebują Chrystusa i Jego doskonałego posłuszeństwa Prawu. Tak jak Prawo zabrania grzechu, tak samo nakłania odrodzonych, żeby sprzeciwili się złym skłonnościom do grzechu, które w sobie znajdują. Ponadto groźby Prawa mają wartość w pokazywaniu odrodzonym, na co zasługują z powodu swoich grzechów i jakie nieszczęścia mogą w tym życiu ściągnąć na siebie przez własne nieposłuszeństwo, mimo że Są uwolnieni od przekleństwa i bezwzględnej surowości Prawa. W podobny sposób obietnice związane z przestrzeganiem Prawa oznajmiają o Bożej aprobacie dla posłuszeństwa i zapewniają wynikające z niego błogosławieństwa, lecz z zastrzeżeniem, że te błogosławieństwa nie przypadają ludziom na mocy Prawa rozpatrywanego jako przymierze uczynków. Fakt, że człowiek czyni dobro i powstrzymuje się od zła, ponieważ Prawo zachęca do dobra a zabrania zła, nie jest dowodem, że człowiek podlega Prawu a nie łasce. Rz 3:20; 6:12-14; 7:7; 8:1; 10:4; Gal 2:16; 1P 3:8-13. Rzm 8:1 Dlatego teraz żadnego potępienia nie ma dla tych, którzy są w Jezusie Chrystusie, którzy nie postępują według ciała, ale według Ducha. Rzm 10:4 Końcem bowiem prawa jest Chrystus ku sprawiedliwości każdego, kto wierzy. Gal 2:16 Wiedząc, że człowiek nie jest usprawiedliwiony z uczynków prawa, ale przez wiarę w Jezusa Chrystusa, i my uwierzyliśmy w Jezusa Chrystusa, abyśmy byli usprawiedliwieni z wiary Chrystusa, a nie z uczynków prawa, dlatego że z uczynków prawa nie będzie usprawiedliwione żadne ciało. Rzm 3:20 Dlatego z uczynków prawa nie będzie usprawiedliwione żadne ciało w jego oczach, gdyż przez prawo jest poznanie grzechu. Rzm 6:12 Niechże więc grzech nie króluje w waszym śmiertelnym ciele, żebyście mieli mu być posłuszni w jego pożądliwościach. Rzm 6:13 I nie oddawajcie waszych członków jako oręża niesprawiedliwości grzechowi, ale oddawajcie samych siebie Bogu jako ożywieni z martwych i wasze członki jako oręż sprawiedliwości Bogu. Rzm 6:14 Grzech bowiem nie będzie nad wami panował, bo nie jesteście pod prawem, lecz pod łaską. Rzm 7:7 Cóż więc powiemy? Że prawo jest grzechem? Nie daj Boże! Przeciwnie, nie poznałem grzechu jak tylko przez prawo, bo i o pożądliwości nie wiedziałbym, gdyby prawo nie mówiło: Nie będziesz pożądał. 1Pt 3:8 Na koniec zaś wszyscy bądźcie jednomyślni, współczujący, miłujący braci, miłosierni i uprzejmi. 1Pt 3:9 Nie oddawajcie złem za zło ani obelgą za obelgę. Przeciwnie, błogosławcie, gdyż wiecie, że do tego zostaliście powołani, abyście odziedziczyli błogosławieństwo. 1Pt 3:10 Kto bowiem chce miłować życie i oglądać dni dobre, niech powstrzyma język od zła, a usta od podstępnej mowy. 1Pt 3:11 Niech odwróci się od zła i czyni dobro, niech szuka pokoju i dąży do niego. 1Pt 3:12 Oczy Pana bowiem zwrócone są na sprawiedliwych, a jego uszy ku ich prośbom, lecz oblicze Pana przeciwko tym, którzy źle czynią. 1Pt 3:13 Kto wyrządzi wam zło, jeśli będziecie naśladowcami dobra? (7) Wspomniane zastosowania Prawa Bożego nie sprzeciwiają się łasce Ewangelii, lecz są z nią jak najbardziej zgodne, ponieważ Duch Chrystusowy poddaje wolę człowieka i usposabia ją do ochotnego i radosnego wykonywania tego, czego wymaga wola Boża, objawiona w Prawie. Ez 36 27; Gal 3:21. Gal 3:21 Czy więc prawo jest przeciwko obietnicom Boga? Nie daj Boże! Gdyby bowiem zostało dane prawo, które mogłoby ożywiać, sprawiedliwość rzeczywiście byłaby z prawa. Eze 36:27 Włożę mego Ducha do waszego wnętrza i sprawię, że będziecie chodzić według moich ustaw i będziecie przestrzegać moich sądów, i wykonywać je. EWANGELIA I ZAKRES ŁASKI (1) Ponieważ przymierze uczynków zostało złamane przez grzech człowieka i nie było w stanie udzielić życia, Bóg w swoim miłosierdziu przyrzekł zesłać Chrystusa, który miał narodzić się z niewiasty. Dzięki tej obietnicy wybrani zostają powołani, a wiara i upamiętanie dokonują swego dzieła w ich sercach. W tej obietnicy została objawiona cała istota Ewangelii, jako skutecznego sposobu nawrócenia i zbawienia grzeszników. Rdz 3:15; Obj 7:9. Rdz 3:14 Wtedy PAN Bóg powiedział do węża: Ponieważ to uczyniłeś, będziesz przeklęty wśród wszelkiego bydła i wśród wszelkich zwierząt polnych. Na brzuchu będziesz się czołgać i proch będziesz jeść po wszystkie dni swego życia. Rdz 3:15 I wprowadzę nieprzyjaźń między tobą a kobietą, między twoim potomstwem a jej potomstwem. Ono zrani ci głowę, a ty zranisz mu piętę. (2) Obietnica Chrystusa i zbawienia dokonanego przez Niego jest objawiona ludziom jedynie w Słowie Bożym. Ani dzieła stworzenia, ani opatrzność, ani świadectwo natury nie objawiają ludziom Chrystusa i Jego łaski, nawet w jakiś ogólny lub niejasny sposób. Tym bardziej niemożliwe jest, żeby ludzie, którym brak objawienia Chrystusa przez obietnicę Ewangelii, mogli osiągnąć zbawienną wiarę i upamiętać się. Prz 29:18; Iz 25:7; 60:2-3; Rz 1:17; 10:14-15,17. Rzm 1:16 Nie wstydzę się bowiem ewangelii Chrystusa, ponieważ jest ona mocą Boga ku zbawieniu dla każdego, kto uwierzy, najpierw Żyda, potem i Greka. Rzm 1:17 W niej bowiem objawia się sprawiedliwość Boga z wiary w wiarę, jak jest napisane: Sprawiedliwy będzie żył z wiary. Rzm 10:13 Każdy bowiem, kto wezwie imienia Pana, będzie zbawiony. Rzm 10:14 Jakże więc będą wzywać tego, w którego nie uwierzyli? A jak uwierzą w tego, o którym nie słyszeli? A jak usłyszą bez kaznodziei? Rzm 10:15 Jakże też będą głosić, jeśli nie zostaną posłani? Jak jest napisane: O jak piękne są nogi tych, którzy opowiadają pokój, tych, którzy opowiadają dobre rzeczy! Rzm 10:16 Ale nie wszyscy byli posłuszni ewangelii. Izajasz bowiem mówi: Panie, któż uwierzył naszemu głoszeniu? Rzm 10:17 Wiara więc jest ze słuchania, a słuchanie – przez słowo Boże. (3) Objawienie Ewangelii grzesznikom, zarówno narodom jak i poszczególnym osobom, wraz z obietnicami i przykazaniami, które należą do posłuszeństwa Ewangelii, odbywało się w rozmaitym czasie i w rozmaitych miejscach, zgodnie z suwerenną wolą Bożą i Jego upodobaniem. Obietnica poznania Ewangelii nie została uzależniona od właściwego wykorzystania wrodzonych zdolności ludzkich, rozwiniętych przez oświecony rozum, ponieważ taki rozwój nigdy nie miał miejsca, ani nie może mieć miejsca. Z tego powodu przez wszystkie wieki Ewangelia była zwiastowana w węższym lub szerszym zakresie i docierała do poszczególnych ludzi i narodów w bardzo zróżnicowanej mierze, zgodnie z nieomylną wolą Bożą. Ps 147:20; Dz 16:7. Rz 1:18-32 Psm 147:18 Posyła swoje słowo i lody topnieją; wionie swym wiatrem i wody spływają. Psm 147:19 Oznajmia swe słowo Jakubowi, swe prawa i sądy Izraelowi. Psm 147:20 Nie uczynił tak żadnemu narodowi, nie poznali jego sądów. Alleluja. Dap 16:6 Gdy przeszli Frygię i krainę galacką, Duch Święty zabronił im głosić słowo Boże w Azji. Dap 16:7 Gdy przybyli do Myzji, próbowali pójść do Bitynii, ale im Duch nie pozwolił. Rzymian 1:18-32 (4) Ewangelia jest jedynym zewnętrznym sposobem poznania Chrystusa i zbawiennej łaski dostępnej ludziom, i jest całkowicie wystarczająca do tego celu. Jednak, aby ludzie, którzy są martwi w swoich grzechach, mogli narodzić się na nowo – tzn. być ożywieni lub odrodzeni – konieczne jest coś więcej, a mianowicie skuteczna, wytrwała praca Ducha Świętego nad każdą częścią duszy człowieka, przez co powstaje nowe życie duchowe. Jedynie taka praca spowoduje nawrócenie się do Boga. Ps 110:3; Jn 6:44; 1Kor 2:14; 2Kor 4:4,6; Ef 1:19-20 Jan 6:44 Nikt nie może przyjść do mnie, jeśli go nie pociągnie mój Ojciec, który mnie posłał. A ja go wskrzeszę w dniu ostatecznym. Jan 6:65 I mówił: Dlatego wam powiedziałem, że nikt nie może przyjść do mnie, jeśli mu to nie jest dane od mojego Ojca. 1Ko 2:13 A o tym też mówimy nie słowami, których naucza ludzka mądrość, lecz których naucza Duch Święty, stosując do duchowych spraw to, co duchowe. 1Ko 2:14 Lecz cielesny człowiek nie pojmuje tych rzeczy, które są Ducha Bożego. Są bowiem dla niego głupstwem i nie może ich poznać, ponieważ rozsądza się je duchowo. 2Ko 4:3 A jeśli nasza ewangelia jest zakryta, to jest zakryta dla tych, którzy giną; 2Ko 4:4 W których bóg tego świata zaślepił umysły, w niewierzących, aby nie świeciła im światłość chwalebnej ewangelii Chrystusa, który jest obrazem Boga. 2Ko 4:5 Nie głosimy bowiem samych siebie, lecz Chrystusa Jezusa, że jest Panem, a samych siebie, że jesteśmy waszymi sługami dla Jezusa. 2Ko 4:6 Ponieważ Bóg, który rozkazał, aby z ciemności zabłysnęło światło, ten zabłysnął w naszych sercach, aby zajaśniało w nas poznanie chwały Bożej w obliczu Jezusa Chrystusa. Efz 1:19 I czym jest przemożna wielkość jego mocy wobec nas, którzy wierzymy, według działania potęgi jego siły. Efz 1:20 Okazał ją w Chrystusie, gdy go wskrzesił z martwych i posadził po swojej prawicy w miejscach niebiańskich; WOLNOŚĆ CHRZEŚCIJAŃSKA I WOLNOŚĆ SUMIENIA Chrystus nabył dla wszystkich wierzących wolność, którą obdarza nas Ewangelia. Zawiera ona w sobie wolność od winy grzechu, od potępienia, które przynosi wina, od gniewu Bożego oraz od surowości i przekleństwa Prawa Bożego. Obejmuje ona również uwolnienie od obecnego, złego świata oraz od: niewoli szatana, panowania grzechu, bólu, nieszczęścia, strachu przed śmiercią, nieuchronności grobu i wiecznego potępienia. Dap 26:18 Dla otworzenia ich oczu, aby odwrócić ich od ciemności do światła, od mocy szatana do Boga, aby otrzymali przebaczenie grzechów i dziedzictwo między uświęconymi przez wiarę we mnie. Rzm 8:3 Co bowiem było niemożliwe dla prawa, w czym było ono słabe z powodu ciała, Bóg, posławszy swego Syna w podobieństwie grzesznego ciała i z powodu grzechu, potępił grzech w ciele; 1Ko 15:54 A gdy to, co zniszczalne, przyoblecze się w niezniszczalność, a to, co śmiertelne, przyoblecze się w nieśmiertelność, wtedy wypełni się to słowo, które jest napisane: Połknięta jest śmierć w zwycięstwie. 1Ko 15:55 Gdzież jest, o śmierci, twoje żądło? Gdzież jest, o piekło, twoje zwycięstwo? 1Ko 15:56 Żądłem zaś śmierci jest grzech, a siłą grzechu prawo. 1Ko 15:57 Lecz dzięki niech będą Bogu, który nam dał zwycięstwo przez naszego Pana Jezusa Chrystusa. Gal 1:4 Który wydał samego siebie za nasze grzechy, aby nas wyrwać z obecnego złego świata według woli Boga i Ojca naszego; Ponadto umożliwia nam ona wolny dostęp do Boga i poddanie się Mu w posłuszeństwie nie ze strachu, jak to czyni niewolnik wobec pana, lecz z dziecięcą miłością i ochotą. 1Jn 4:18 W miłości nie ma lęku, ale doskonała miłość usuwa lęk, bo lęk przynosi udrękę, a kto się boi, nie jest doskonały w miłości. Rzm 8:15 Gdyż nie otrzymaliście ducha niewoli, aby znowu się bać, ale otrzymaliście Ducha usynowienia, przez którego wołamy: Abba, Ojcze! Rzm 8:28 A wiemy, że wszystko współdziała dla dobra tych, którzy miłują Boga, to jest tych, którzy są powołani według postanowienia Boga. Luk 1:68 Błogosławiony niech będzie Pan, Bóg Izraela, bo nawiedził i odkupił swój lud; Luk 1:69 I wzbudził nam róg zbawienia w domu Dawida, swego sługi; Luk 1:70 Jak mówił przez usta swoich świętych proroków, którzy byli od wieków; Luk 1:71 Że nas wybawi od naszych nieprzyjaciół i z ręki wszystkich, którzy nas nienawidzą; Luk 1:72 Aby okazać miłosierdzie naszym ojcom i przypomnieć swoje święte przymierze; Luk 1:73 I przysięgę, którą złożył Abrahamowi, naszemu ojcu; Luk 1:74 Że nam da, abyśmy mu służyli bez lęku, wybawieni z ręki naszych nieprzyjaciół; Luk 1:75 W świętości i sprawiedliwości przed nim po wszystkie dni naszego życia. Wszystkie te błogosławieństwa w większym lub mniejszym stopniu posiadali wierzący w czasach Starego Testamentu, lecz w Nowym Testamencie chrześcijańska wolność znacznie się rozszerzyła. Obejmuje ona uwolnienie od ciężarów nakładanych przez prawo obrzędowe, któremu byli poddani Izraelici, a także większą odwagę w przybliżaniu się do tronu łaski i większą miarę wolnego Ducha Bożego, niż to na ogół było udziałem świętych w czasach przedchrześcijańskich. Jan 7:38 Kto wierzy we mnie, jak mówi Pismo, rzeki wody żywej popłyną z jego wnętrza. Jan 7:39 A to mówił o Duchu, którego mieli otrzymać wierzący w niego. Duch Święty bowiem jeszcze nie był dany, ponieważ Jezus nie został jeszcze uwielbiony. Gal 3:13 Chrystus odkupił nas z przekleństwa prawa, stając się za nas przekleństwem (bo jest napisane: Przeklęty każdy, kto wisi na drzewie); Gal 3:14 Aby błogosławieństwo Abrahama w Chrystusie Jezusie przeszło na pogan i abyśmy przez wiarę otrzymali obietnicę Ducha. Heb 10:19 Mając więc, bracia, śmiałość, aby przez krew Jezusa wejść do Najświętszego Miejsca; Heb 10:20 Drogą nową i żywą, którą zapoczątkował dla nas przez zasłonę, to jest przez swoje ciało; Heb 10:21 I mając wielkiego kapłana nad domem Bożym; Lk 1:73-75; Jn 7:38-39; Dz 26:18; Rz 8:3,15,28; 1Kor 15:54-57; Gal 1:4; 3:9,13-14; 2Tes 1:10; Hbr 10:19-21; 1Jn 4:18. (2) Jedynie Bóg jest Panem sumienia. On uwalnia je od wszelkich obowiązków uznania lub posłuszeństwa względem jakichkolwiek ludzkich doktryn czy wymagań, które w jakimkolwiek sensie stoją w sprzeczności z Jego Słowem lub nie są w nim zawarte. Co więcej, wiara i posłuszeństwo takim doktrynom jest równoznaczne ze zdradą prawdziwej wolności sumienia. Jest to wbrew rozumowi i oznacza jedynie zniszczenie wolności sumienia, gdy ludzie domagają się od swoich bliźnich bezwzględnej wiary, tzn. absolutnego i ślepego posłuszeństwa. Mat 15:9 Lecz na próżno mnie czczą, ucząc nauk, które są przykazaniami ludzkimi. Kol 2:20 Jeśli więc umarliście z Chrystusem dla żywiołów tego świata, to dlaczego – jakbyście jeszcze żyli dla świata – poddajecie się nakazom: Kol 2:21 Nie dotykaj, nie kosztuj, nie ruszaj; Kol 2:22 (To wszystko niszczeje przez używanie), według przykazań i nauk ludzkich? Kol 2:23 Mają one pozór mądrości w religijności według własnego upodobania, w poniżaniu siebie i nieoszczędzaniu ciała, jednak nie mają żadnej wartości, służą tylko do nasycenia ciała. Dap 4:19 Lecz Piotr i Jan odpowiedzieli im: Rozsądźcie, czy to sprawiedliwe w oczach Boga bardziej was słuchać niż Boga. Dap 4:29 A teraz, Panie, spójrz na ich groźby i daj twoim sługom z całą odwagą głosić twoje słowo; Trzeba znać swoje miejsce w szeregu: Rzm 14:4 Kim jesteś ty, że sądzisz cudzego sługę? Dla własnego Pana stoi albo upada. Ostoi się jednak, gdyż Bóg może go utwierdzić. Jak 4:12 Jeden jest prawodawca, który ma moc zbawić i zatracić. A ty kim jesteś, że osądzasz drugiego? 1Ko 3:5 Kim bowiem jest Paweł? Kim Apollos? Tylko sługami, przez których uwierzyliście, a to tak, jak każdemu dał Pan. 1Ko 7:23 Drogo zostaliście kupieni. Nie bądźcie niewolnikami ludzi. 2Ko 1:24 Nie dlatego, że panujemy nad waszą wiarą, ale jesteśmy pomocnikami waszej radości; wiarą bowiem stoicie. Mt 15:9. Dz 4:19,29; Rz 14:4; 1Kor 3:5; 7:23; 2Kor 1:24; Kol 2:20,22-23; Jk 4:12. (3) Popełnianie jakiegokolwiek grzechu lub pielęgnowanie grzesznych, złych pragnień i zasłanianie się wolnością chrześcijańską wypacza główny cel łaski Ewangelii i naraża na niebezpieczeństwo tych, którzy są winni takiego przestępstwa, ponieważ w ten sposób niszczą oni prawdziwy cel chrześcijańskiej wolności: aby lud Pana „wybawiony z ręki wrogów, bez bojaźni służył Mu w świątobliwości i sprawiedliwości przed Nim po wszystkie swoje dni”. Lk 1:74-75; Rz 6:1-2; Gal 5:13; 2P 2:18,21 Luk 1:74 Że nam da, abyśmy mu służyli bez lęku, wybawieni z ręki naszych nieprzyjaciół; Luk 1:75 W świętości i sprawiedliwości przed nim po wszystkie dni naszego życia. Rzm 6:1 Cóż więc powiemy? Czy mamy trwać w grzechu, aby łaska obfitowała? Rzm 6:2 Nie daj Boże! My, którzy umarliśmy dla grzechu, jakże możemy jeszcze w nim żyć? Gal 5:13 Bo wy, bracia, zostaliście powołani do wolności, tylko pod pozorem tej wolności nie pobłażajcie ciału, ale z miłości służcie jedni drugim. 2Pt 2:18 Mówiąc bowiem słowa wyniosłe i puste, zwabiają żądzami ciała i rozpustą tych, którzy prawdziwie uciekli od żyjących w błędzie. 2Pt 2:19 Wolność im obiecują, a sami są niewolnikami zepsucia. Przez co bowiem jest ktoś pokonany, przez to też jest zniewolony. 2Pt 2:20 Bo jeśli uciekli oni od plugastw świata przez poznanie Pana i Zbawiciela Jezusa Chrystusa, a potem znowu się w nie wikłają i zostają pokonani, to ich ostateczny stan jest gorszy niż pierwszy. 2Pt 2:21 Lepiej bowiem byłoby dla nich nie poznać drogi sprawiedliwości, aniżeli poznawszy ją, odwrócić się od przekazanego im świętego przykazania. NABOŻEŃSTWO I DZIEŃ PAŃSKI (1) Naturalne poznanie wskazuje, że jest Bóg, który ma nad wszystkim panowanie i suwerenną władzę. Jest sprawiedliwy i dobry i wyświadcza dobro wszystkim. Jest więc godzien, aby ludzie z całego serca, duszy i siły okazywali Mu bojaźń, miłość, oddawali chwałę, wzywali Jego imienia i ufali Mu. Lecz jedyny sposób oddawania czci prawdziwemu Bogu został wyznaczony przez Niego samego. W konsekwencji nie można oddawać Mu czci w sposób wymyślony przez ludzi albo pochodzący od szatana. Widzialne symbole Boga i wszelkie inne formy oddawania Mu czci, o których nie mówi Pismo Święte, są surowo zabronione. Wj 20:4-6; Pwt 12:32; Jer 10:7; M 12:33. (2) Nabożeństwo ma być kierowane wyłącznie do Boga: Ojca, Syna i Ducha Świętego. Nie można oddawać czci aniołom, świętym ani żadnemu innemu stworzeniu. Ponieważ człowiek upadł w grzech, oddawanie czci Bogu nie może odbywać się bez pośrednika; jedynym uznanym przez Boga pośrednikiem jest Chrystus. Mt 4:9-10; 28:19: Jn 5:23: 14:6; Rz 1:25: Kol 2:18: 1Tm2:5: Obj 19:10 (3) Bóg wymaga, aby wszyscy ludzie modlili się do Niego i dziękowali Mu, co jest częścią naturalnego oddawania czci. Lecz, aby modlić się we właściwy sposób, należy spełniać kilka warunków. modlitwa musi być zanoszona w imieniu Syna Bożego, wspierana przez Ducha Świętego i musi być zgodna z wolą Bożą. Musi być również pełna szacunku, pokorna, gorliwa i wytrwała, połączona z wiarą, miłością i poznaniem. Społeczna modlitwa powinna być zawsze zanoszona w znanym języku. Ps 65:3; 95:1-7; Jn 14:13-14; Rz 8:26; 1Kor 14:16-17. 1Jn 5:14. (4) Należy modlić się o to, co jest dobre i słuszne i za wszystkich ludzi żyjących lub jeszcze nie narodzonych. Nie należy modlić się za umarłych, ani za tych, którzy winni są „grzechu śmiertelnego”. 2Sm 7:29; 12:21-23; 1Tm 2:1-2; 1Jn 5:16. (5) Czytanie Pisma Świętego, wygłaszanie kazań i słuchanie Słowa Bożego, pouczanie i napominanie się wzajemne poprzez psalmy, hymny, pieśni duchowe, śpiewanie Panu wdzięcznym sercem, dokonywanie chrztu i spożywanie Wieczerzy Pańskiej – to wszystko składa się na święte nabożeństwo, które ma odbywać się w posłuszeństwie, ze zrozumieniem, wiernie, z czcią i w bojaźni Bożej. Ponadto z różnych okazji powinno się obchodzić akty ukorzenia się, posty i dziękczynienia – w sposób święty i pełen szacunku. Wj 15:1-9; Est 4:16; Ps 107; Jl 2:12; Mt 28:19-20; Lk 8:18; 1Kor 11:26; Ef 5:19; Kol 3:16; 1Tm 4:13; 2Tm 4:2. (6) W obecnym czasie Ewangelii skuteczność modlitwy lub innego oddawania czci nie zależy od miejsca ani kierunku, ponieważ Bóg jest wszędzie i ma być czczony w duchu i w prawdzie; dotyczy to codziennych modlitw w rodzinie, w domu, a także osobistych próśb zanoszonych w skrytości i publicznie w zgromadzeniu. Takie zgromadzenia powinny odbywać się zgodnie ze Słowem Bożym i opatrznością, a wierzący nie powinni traktować ich lekceważąco ani świadomie opuszczać. Ps 55:17; Ml 1:11; Mt 6:6; Jn 4:21; Dz 2:42; 10:2; 1Tm 2:8; Hbr 10:25 (7) Tak jak w prawie naturalnym, obejmującym wszystkich, część czasu określona przez Boga jest przeznaczona na nabożeństwo, tak przez swoje Słowo Bóg szczególnie wyznaczył jeden dzień z siedmiu, aby był przestrzegany jako święty sabat dla Niego. Przykazanie w tym sensie jest stanowcze, iż jest nakazem moralnym i ma być zawsze przestrzegane. Podlegają mu wszyscy ludzie wszystkich czasów. Od początku świata do zmartwychwstania Chrystusa sabat był ostatnim dniem tygodnia. Gdy Chrystus zmartwychwstał, zmienił się na pierwszy dzień tygodnia. który jest nazwany dniem Pańskim. Dzień ten ma być święcony jako chrześcijański sabat aż do końca świata; przestrzeganie siódmego dnia zostało zniesione. Wj 20:8; Dz 20:7; 1Kor 16:1-2; Obj 1:10. Nie mamy w Nowy Testamencie potwierdzenia praktyki szczególnego dnia spotykania kościoła – niedzieli. Oczywiście ,Dzieje Apostolskie wspominają, że uczniowie spotykali się w niedzielę, lecz… i tutaj potrzebna jest szczególna uwaga, spotykali się w niedzielę jak również w inne dni tygodnia. Dz 20:7; Joh_20:19, Joh_20:26 DzAp 2:41-46 (8) Ludzie święcą sabat dla Pana, gdy właściwie przygotują swoje serca i gdy uprzednio załatwią swoje doczesne sprawy, gdy ze względu na przykazanie Pana odłożą wszelkie prace, słowa i myśli związane z ich świeckim zajęciem i odpoczynkiem, oraz gdy poświęcą cały dzień Pański na publiczne i prywatne oddawanie czci Bogu oraz na wspieranie biednych i okazywanie miłosierdzia. Neh 13:15-22: Iz 58:13; Mt 12:1-13 PRZYSIĘGI I ŚLUBOWANIA ZGODNE Z BOŻYM PRAWEM (1) Składanie przysięgi zgodnej z Bożym Prawem należy do religijnych praktyk, podczas których składający przysięgę, mając na względzie Bożą prawdę, prawość i sprawiedliwość, uroczyście przywołuje Boga, aby poświadczył przysięgę i sądził go według prawdy lub fałszu jego słów. Wj 20:7; Pwt 10:20; 2Krn 6:22-23; Jer 4:2. (2) Przysięga jest tylko wtedy słuszna, jeśli jest powzięta w imię Boże z całą świętą bojaźnią i szacunkiem. Przysięganie niepotrzebne i pochopne na pełne chwały i straszne Imię, albo przysięganie na cokolwiek innego jest grzeszne i budzące odrazę. Słowo Boże zezwala na przysięgę, kiedy wymaga tego waga i doniosłość spraw i kiedy prawda wymaga potwierdzenia lub jeżeli pragnie się zakończyć spór. W takich warunkach zezwala się na złożenie zgodnej z prawem przysięgi, wymaganej przez uprawnioną władzę. Ne 13:25; Mt 5:34.37; 2Kor 1:23; Hbr 6:16; Jk 5:12. (3) Każda osoba przysięgająca zgodnie ze Słowem Bożym musi być świadoma powagi tego aktu i niezwykle ostrożna, aby nie powiedzieć niczego, co nie jest prawdą; pochopne, fałszywe i puste przysięgi prowokują Pana, by sprowadził nieszczęście na kraj. Lb 19:12; Jer 23:10. (4) Przysięga powinna być wyrażona w jasnym, zrozumiałym języku, bez dwuznaczników i niepewności. Ps 24:4. (5) Śluby składa się jedynie Bogu, a nie jakiemukolwiek stworzeniu. Raz złożone śluby powinny być wypełnione skrupulatnie i wiernie. Rdz 28:20-22; Ps 76:12; Mt 19:11; 1Kor 7:2,9; Ef 4:28.